Beide symfonieën op deze plaat werden geschreven onder invloed, je zou zelfs kunnen zeggen, in de geest van twee grote namen uit de negentiende-eeuwse muziekwereld. Dvoraks derde symfonie ondervindt het meest de invloed van Richard Wagners opera's, naar het eind van de eeuw toe het grote voorbeeld voor elk beginnend componist. Wagners lange muzikale spanningsbogen laten sterk hun indruk achter, zeker in het middendeel van dit werk. Johannes Brahms staat dan weer achter het ontstaan van de zevende symfonie. Brahms had Dvoraks muziek warm aanbevolen bij uitgevers en muzikanten en zo meegeholpen aan het uitbouwen van diens internationale faam. Als teken van dank zijn Dvoraks zesde en zevende symfonieën sterk op de voorbeelden van Brahms geënt: Brahms' tweede symfonie staat als voorbeeld voor de zesde en deze zevende richt zich wat Brahms' derde.
Dvoraks symfonieën zijn – afgezien van de overbekende negende – te weinig gekend en deze boeiende uitvoering toont dat ze best wat meer gekendheid kunnen gebruiken. Onder leiding van Zdenek Macal krijgt deze lezing van het Tsjechisch Filharmonisch orkest erg veel kleur mee. Luister maar naar het suggestieve en bedreigende begin van het eerste deel van de zevende symfonie. De hele derde symfonie bezit een opgewekt, lichtvoetig karakter en een levendige cadans die bij Dvorak zelden zo meeslepend klinkt. Het trage middendeel is opmerkelijk want het combineert zowel klassiek langzaam deel en scherzo (wel, een soort van scherzo, meer een soort van heroïsche mars die hier lumineus en open klinkt, met heldere houtblazers) en dat zorgt ervoor dat dit werk Dvoraks enige driedelige symfonie is.
De blazers van het Tsjechisch Filharmonisch orkest klinken goed uit de kluiten gewassen, hout zowel als koper. Mooi soli houden de finale van de derde symfonie heel poëtisch, met heldere houtblazers, een gezonde balans bij het koper en een beheerste trombonesectie, zonder geweldenaars. Een heerlijk romantische klank bij de hoorns in de zevende symfonie (alleen of in groep) toont dat deze door en door romantische muziek die zo uit de Boheemse wouden had kunnen komen. Vooral in de trage delen zorgen de strijkers voor een benijdenswaardige donkere kleur, die het best tot haar recht komt in het tweede deel van de derde symfonie. Op snelle trekken wil het effect al wel eens belangrijker zijn dan de afzonderlijke noten en dat maakt niet elk loopje even accuraat klinken, vaak zelfs wat wazig. De pauken zijn onheilspellen aanwezig, wat zwaar en afgerond maar prominent waar ze naar voren moeten komen.
Dvoraks derde is met zijn opgebeurde karakter en haast naïeve onschuld beslist de moeite waard om te ontdekken, net als de meer bewogen zevende. Deze uitvoering houdt een gezond tempo in deze muziek, koppelt die aan een klassieke en warme orkestklank en dat zorgt voor een enthousiast en gedreven klinkende uitvoering.
Meer over Antonin Dvorak
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
