Net als 'Suburbia' is dit een ouder album (1996) dat Culture Records nu op de Belgische markt smijt en net als bij 'Suburbia' is dat een uitstekende zaak. Deze keer laat Billy Jenkins zijn gitaar de vrije loop. Samen met The Blues Collective en een resem gasten leidt dat tot een afwisselende en boeiende plaat.
Hoewel alles perfect zit, zowel The Blues Collective als de gasten, is het steeds Jenkins' gitaarwerk dat de show steelt. Speels, acrobatisch of dramatisch lukt allemaal even goed op het juiste moment. Toch is er naast die gitaaroverheersing nog veel ruimte voor andere dingen. Zeker in 'Ain't Gonna Play No Jazz No More' zijn de backing vocals een toegevoegde waarde. Ze brengen nog meer energie in en vormen een leuk contrast met de brullende stem van Jenkins. Ook het blazerscollectief The Fun Horns of Berlin is in goede doen. In 'Walking Back To Crappiness' omkaderen ze met veel bravoure een zoveelste prachtsolo van Jenkins en met hun inbreng vindt 'Jazz Had a Baby (and They Called it Avant-Garde)' een perfect evenwicht tussen lichte chaos en gestroomlijnde beweging. Het resultaat is een subtiel maar overduidelijk swingend nummer.
Na een verschroeiende start waarin 'Ain't Gonna Play No Jazz No More', 'Don't You Turn Your Back' en vooral 'Pissed of Boy' met een enorme kracht en intensiteit naar de luisteraar wordt geslingerd, wordt wat gas teruggenomen. De hoekige, spetterende gitaarsolo's en de overdadige achtergrond maken plaats voor subtiele begeleiding, snijdende gitaarstukjes en een bijna fluisterende Jenkins. Terwijl 'Don't You Turn Your Back' ondanks de titel nog erg vrolijk klinkt, is de muziek van 'Every Night You Turn Away' even weemoedig als de tekst. In 'I'm on an Island' zorgen harmonica en gitaar voor de kreten van eenzaamheid boven de prachtig ingehouden basbegeleiding. Vooraleer de blues uitgeleide te doen met 'Goodbye Blues' komen de Fun Horns of Berlin Jenkins vergezellen en het tempo nog eens omhoog trekken. Vooral 'Give me the Money Quick' heeft nog een stevige groove in huis.
Dit is wellicht niet Jenkins' meest aparte of vernieuwende plaat, maar ook uit deze 12 nummers rechttoe rechtaan blues blijkt overduidelijk zijn muzikaal genie.
Meer over Billy Jenkins with The Blues Collective
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
