Pianist Enrico Pieranunzi heeft een nieuw trio. Of toch niet helemaal, want met zowel bassist Scott Colley als met drummer Antonio Sanchez was de Italiaan al eerder te horen en het lijkt wel alsof die vertrouwdheid doorwerkt op ‘Permutation’. De homogeniteit en de cohesie van het drietal zijn indrukwekkend, maar sluiten geen van de muzikanten op in het triospel. Daarvoor zijn de muzikale persoonlijkheden trouwens veel te verschillend.
Pieranunzi is geen beeldenstormer. Zijn spel is naadloos te plaatsen in de jazztraditie, al geeft hij die wel een eigen, soms wat tegendraadse invulling. Bij vlagen laat hij de finesse van Bill Evans horen, terwijl op de grootstere momenten de geest van Keith Jarrett rondwaart, maar dan wel zonder het maniërisme van de Amerikaan.
Wat Pieranunzi allemaal in huis heeft, wordt mooi gedemonstreerd in de titeltrack van de cd waar verschillende pianoconcepten elkaar afwisselen: puur melodisch, spelen in oktaven, roterende formules of stevige akkoorden in de linkerhand die zich opdringen aan de rechter. Alleen uitrusten is er niet bij, maar alles blijft wel heel consequent klinken, ook wanneer hij de muziek overhoop haalt.
Bij momenten laat hij ook een goed oor voor detail horen. Subtiele harmonisaties, het haast zonder metrische ijkpunten over de changes schaatsen in ‘Distance From Departure’ of de manier waarop in de eerste helft van de cd de soms tegendraads en verrassend geplaatste akkoorden zich opdringen aan de melodie laten een heel persoonlijk geluid horen.
Het brede vocabularium dat Pieranunzi als pianist aanspreekt is ook in zijn composities terug te vinden, van de subtiel evoluerende akkoorden, waardoor de muziek eerder verglijdt dan echt verandert (Pieranunzi is niet voor niets een liefhebber van het impressionisme) tot de scherp afgemeten en verbrokkeld hoekigheid van in ‘The Point at Issue’. Heel bescheiden is dan weer ‘Within the House of Night’ waar een quasi klassieke melodie eenvoudigweg getransponeerd wordt en de improvisatie in de kast blijft.
Wat de impact van de ritmetandem Scott Colley-Antonio Sanchez is, valt meteen te horen in opener ‘Strangest Consequences’. De stevige stuwing van het tweetal blijkt een goede voedingsbodem voor Pieranunzi’s ideeën wat resulteert in een energiek trio dat nooit de zaak bruuskeert. Sanchez is in constante beweging, wat extra opvalt wanneer hij ‘Critical Path’ afrondt met een groots slot, door zijn solo gewoon verder te zetten onder het herintreden van de piano. Colley kan hier vrolijk in mee dankzij zijn stevige, resonerende toon en diepe articulatie, waarmee hij een stevig fundament legt. Helaas is hij in enkele nummers niet goed hoorbaar als solist, maar wanneer hij er geluidtechnisch wel doorkomt, trekt zijn groove extra door.
Hoe sterk de muzikanten, ondanks hun recentelijk treffen in deze bezetting, als geheel functioneren, mag blijken uit de schijntempoverandering in ’Permutation’ (de track): een subtiel staaltje auditief bedrog dat de luisteraar seconden lang op het verkeerde been zet. Het zijn dit soort kleinigheden en details die het album ‘Permutation’ kleuren en de kwaliteiten van de muzikanten duidelijk naar voor halen. En dat zijn er hier heel wat.
