Händels Italiaanse opera's zijn bekend genoeg maar het overgrote deel van deze opera's werd echter voor het Londense publiek gecomponeerd, voor de stad waar Händel vanaf 1712 verbleef. Want hoewel de jonge Händel tijdens een driejarig verblijf in Italië zeker ervaren genoeg werd in het schrijven in Italiaanse stijl, die over heel Europa in de smaak viel, had paus Clemens XI het uitvoeren van opera verboden. Händel schreef in Italië dan ook eerder cantates, zowel rond religieuze als wereldse onderwerpen, zij het dan in het beproefde operatische idioom. Dit vierde volume in een reeks die Händels Italiaanse cantates belicht, stelt twee werken voor: de cantate 'Aminta e Fillide' voor twee sopranen en strijkers en 'Clori, mia bella Clori' voor sopraan en strijkers.
'Aminta e Fillide' verkent een geliefd thema uit de barokke periode, dat van herder Aminta die het hart probeert te winnen van de nimf Phyllis. De ouverture neemt de lichte en virtuoze Italiaanse stijl over waarin deze cantates geschreven zijn. Een wendbare basso continuo op klavecimbel zorgt meer voor kleur en opvulling met talrijke snelle nootjes dan voor ritmisch houvast. Dit is erg programmatische muziek, waarin de vlucht van de nimf Phyllis in de snelle trekken van de strijkers vorm gegeven wordt. De begeleiding van de aria 'Se vago Rio', een 'siciliano' die spaarzaam georkestreerd is met slechts korte pizzicati in de strijkers, getuigt van veel fijngevoeligheid in het orkest, het Italiaanse 'La Risonanza'.
Sopraan Maria Grazia Schiavo neemt de rol van Aminta op zich en zingt ook de solo in 'Clori, mia bella clori', de klaagzang van een minnaar die afscheid heeft moeten nemen van zijn geliefde 'Clori'. Ze zingt met een degelijk stijlbesef en een goede stemcontrole. Ze neemt enkele coloraturen accuraat maar met hoorbaar met enige moeite, zoals in de aria 'Forse ch'un Giorno'. Ook komt ze wat vermoeid over wat stemkleur betreft. De echte ster van de cd is de tweede sopraan Nuria Rial, die deze Händel met de zoetst mogelijke stem en ontzaglijk veel fijngevoeligheid zingt. Ze is duidelijk verstaanbaar maar haar feilloze dictie breekt haar zanglijnen niet, integendeel, elke aria wordt met het grootste gemak uitgevoerd, met een stem die soepel en helder in elk registreert klinkt. Coloraturen klinken uitzonderlijk muzikaal, minder als iets waarmee deze zangeres enkel wil uitpakken en eerder als een kenmerk van de muziek dat zo mooi mogelijk uitgevoerd moet worden. Het duet 'Per abbattere il rigore' waarmee 'Aminta e Fillide' afsluit is niet alleen een welkome afwisseling met alle soloaria's en –recitatieven maar wordt met alle levendigheid van een Mozartiaans duet uitgevoed, met twee solisten die nagenoeg perfect op elkaar ingezongen zijn.
Verzamelaars van barokmuziek of van Händels vocale muziek zullen deze nieuwe cd zeker verwelkomen in hun verzameling. Nuria Rial is een plezier om te beluisteren en men kan alleen maar betreuren dat Maria Grazia Schiavo, hoewel ze zeker niet teleur stelt, niet een zelfde sublieme prestatie neerzet.
Meer over Georg Friedrich Händel
Verder bij Kwadratuur
