De Heidelberger Symphoniker en haar dirigent Thomas Fey hebben een langlopende overeenkomst met het platenlabel Hänssler Classic, waarvan deze reeks met symfonieën van Joseph Haydn (1732-1809) een resultaat is. Op dit dertiende volume worden drie ‘Londense’ symfonieën voorgesteld, de 93ste en 96ste in D en de 97ste in C majeur. Die ‘Londense’ symfonieën vormen de bekroning van Haydns symfonische oeuvre. De componist schreef ze in twee reeksen van telkens zes symfonieën in opdracht van de Duitse impresario Johann Peter Salomon tijdens twee bezoeken aan de Engelse hoofdstad in 1791-1792 en 1794-1795. Het zijn populaire werken gebleven die als weinig andere stukken de reputatie van Haydn hebben bestendigd als een goedgeluimde, brave vakman die wel eens een muzikaal grapje kon uithalen maar vooral schreef wat het grote publiek wilde horen.
Thomas Fey verklaart in het cd-boekje hoe hij die onterecht voorstelling van Haydn wil veranderen, door te laten zien hoe revolutionair en eigenzinnig de late symfonieën wel niet geklonken moeten hebben aan het eind van de achttiende eeuw. Daarvoor moet hij tweehonderd jaar vastgeroeste uitvoeringstraditie wegsnijden maar het resulteert in drie werken die snel en agressief klinken en eerder aan Beethovens bruuske muziek doen denken dan aan de vroegere Haydn-symfonieën.
De Heidelberger Symphoniker is weliswaar een orkest dat op moderne instrumenten speelt, maar in haar interpretatie grijpt Fey overtuigend terug naar de verworvenheden van de oude uitvoeringspraktijk, met zijn vlotte ‘adagio’s’ en transparante, vibratoloze strijkers. Die strijkers zorgen voor een helder getrokken lijnvoering zonder een spoortje overtollig vet en bombast. Het meest in het oog springend zijn de trompetten, hoorns en pauken (de Heidelberger Symphoniker speelt trouwens wel op authentieke natuurtrompetten en –hoorns en op barokpauken), die zonder meer krachtig en direct de muziek ondersteunen. Melodisch zijn hun partijen niet echt maar ze vervullen de rol van een stevige ritmesectie die Haydns muziek puls verleent en gevat doet overkomen. Geheel in de stijl van de achttiende eeuw worden er naar hartelust versieringen aangebracht, onder meer door de hobo in het menuet van de 96ste symfonie, die het trio uit dat menuet tot een elegant hoboconcerto omtovert.
Niet elke luisteraar zal zo opgezet zijn met de eigenzinnige aanpak van Thomas Fey. Haydns symfonieën klinken inderdaad veel ritmischer en stuurser dan men gewoon is, zelfs van barokorkesten. Het kost echter geen enkele moeite om zich in te beelden welke impact deze ‘Londense’ symfonieën moeten gehad hebben op hun eerste publiek. Maar naast de onmiskenbaar agressieve ‘allegro’s’ of kortaf uitgevoerde menuetten bevat deze uitvoering ook een meer zonnige kant, die bijvoorbeeld in de melodieuze langzame delen of de sierlijke, opgewekte finale’s terug te vinden is.
