Het werkwoord 'coveren' wordt door het Zweedse Hellsongs wel heel apart aangewend. 'Interpreteren' is allicht een beter begrip. Dit piepjonge trio verwerkt immers bekende, grote metalsongs tot semi-akoestische, broze folkpopnummers wat een erg apart, soms haast onherkenbaar resultaat geeft. Wie dacht dat dit plaatje een uitgegroeide grap is, slaat de bal echter mis. Hellsongs legt in zijn transformaties een erg subtiele en broze instrumentale balans en tracht te gaan voor een nieuwe, evenwichtige compositie met verrassende resultaten.
Metalfreaks zullen hun tanden stuk bijten op deze plaat. Het omtoveren van stoere gitaarrocksongs is zo compleet, dat zowat elke vorm van uitbundigheid aan banden is gelegd. De platenfirma heeft hiervoor de gloednieuwe stempel 'lounge metal' uitgevonden en die slaat de bal volledig mis. Beide genres komen hier immers totaal niet aan bod. Met een erg flauwe versie van Iron Maidens 'The Trooper' waarin de hoge en frêle stem van Harriet Ohlsson het met begeleiding van enkel cello en akoestische gitaar moet stellen, opent deze cd in mineur. Gelukkig herpakt 'Hymns in the Key of 666' (gebaseerd op Stevie Wonders 'Songs in the Key of Life') zich al snel. Megadeths 'Symphony of Destruction' is omgetoverd tot een swingende bluesrocker die met handengeklap, percussie en samenzang de gouden jaren'60 in herinnering roept. Het zijn vooral de meer uitgesproken versies dit deze plaat zo leuk maken. Lome en erg fletse ballades op akoestische gitaar zoals 'Rock the Night' van landgenoten Europe zijn door een volledig andere toonaard niet enkel erg bevreemdend, maar ook helaas erg weinig zeggend. De cd verglijdt net iets te vaak in minimalisme. Door zowel de kenmerkende melodie als het ritme uit AC/DC's 'Thunderstruck' weg te halen, blijft er niet veel meer over. Iets meer opteren voor een volledige bandbezetting in plaats van de beperkte uitstraling van een trio dat met akoestische wapens aan het kampvuur plaatsneemt, zou het conflict met de originele versies misschien iets acceptabeler maken. Toch kan het ook op deze manier: de vertederende, broze slow van 'We're Not Gonna Take it' (Twisted Sister) is dankzij een subtiel samengaan van cello en piano net erg overtuigend. Verder komt de prachtige tekst van 'Run to the Hills' van Iron Maiden helemaal tot zijn recht dankzij de hoge steminterpretatie van Harriet. Ook de hemelse versie van 'Paranoid' (Black Sabbath) die er op volgt, snijdt los door de ziel waardoor Hellsongs bewijst wel degelijk zijn transformaties te kunnen perfectioneren.
Het opzet is natuurlijk origineel: een stoere naam, stoere muziek en er dan bewust een 'sissy'-draai aan geven. Meer dan dat zelfs, want sommige songs op deze plaat leggen echt de ziel van een nummer bloot en zijn veel meer dan een 'cover'. Helaas is dat niet altijd het geval, waardoor een selectie maken voor een mp3-speler voor één keer wel eens gerechtvaardigd is.
Meer over Hellsongs
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
