Het is op zijn minst toch even wenkbrauwfronsen bij een plaatje als dat van Hellsongs. Dit jonge, Scandinavische trio waagt het op zijn eerste wapenfeit metalnummers op een erg softe, intieme manier te coveren, en dit wel geheel zonder gitaar. 'Lounge' is bij deze dus letterlijk te nemen. Broosheid en intimiteit zijn de grote troeven op dit plaatje, dat aanvankelijk misschien een beetje afschrikt. Gelukkig heeft de band enkele prima troeven achter de hand om de luisteraar te charmeren. Stoerdoenerij mag er dan misschien niet aan te pas komen, maar een muzikale uitdaging biedt Hellsongs des te meer.
Dit visitekaartje bevat zes liedjes, wat niet veel is, maar wel net voldoende om niet te gaan geeuwen en toch gerust alles meerdere keren door te nemen. Een gebrek aan zware Marshall-versterkers of stevige uithalen op de snaren haalt alle pit weg uit songs als 'Jump' (Van Halen) of Orgasmatron (Motörhead), maar Hellsong biedt een fijn muzikaal antwoord. De band lijkt zeker kaas te hebben gegeten van songstructuren en houdt in elke cover een mooie, zij het onopvallende instrumentale balans aan. Opener 'Seek and Destroy' (Metallica) mag met zijn uitgesproken folkpop-karakter, dat The Corrs met The Cranberries verzoent, meteen het meest in het oor springen. Het is ook de enige bijdrage met expliciet drumwerk, volle harmonieën van banjo en orgel, piano en samenzang. Toch is het vooral de finesse die 'Lounge' verder siert. Met akoestische gitaar en strelende manvrouw -zang wordt 'Run to the Hills' van Iron Maiden plots een erg broos en intiem nummer dat de ziel van het origineel blootlegt en aangeeft waarom Steve Harris terecht geprezen wordt als groot songschrijver. Een erg traag 'Paranoid' (Black Sabbath) komt met piano en cello als smaakmakers wat moeilijk op gang, maar door te klimmen naar een fijne climax krijgt het nummer op een geheel eigen manier vorm. Wat echter nog het meest overtuigt, is de typisch Scandinavische, broze stem van Harriet Ohlson die dit alles een mysterieus tintje geeft. 'Breaking the Law' (Judas Priest) is een boodschap die zelfs in elfenland gemeend kan overkomen. De allergrootste uitdaging voor de luisteraar is Van Halens 'Jump': een energiek nummer dat oproept tot dansen en springen maar hier zo futloos wordt weergegeven, dat het wel om een reclamecommercial voor maandverband lijkt te gaan.
'Lounge' bevat een paar leuke en uitdagende interpretaties, maar die zijn nooit echt wereldschokkend. Door de rustige en intieme manier waarop Hellsongs deze muziek bewerkt, lijkt dit ook niet de ambitie. Het is aanvankelijk vreemd dat monsterhits zo ontmanteld zijn dat nauwelijks iets van hun grootse uitstraling rest. Het zonde zijn als dit trio zijn capaciteiten om leuke, broze muziek te maken niet verder zou benutten. Voor het volgende plaatje met covers misschien iets minder hoog grijpen?
Meer over Hellsongs
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
