'Place 54' is het tweede album van het Franse hiphopcollectief Hocus Pocus (spreek uiteraard uit met telkens de klemtoon op de tweede lettergreep). Muziekliefhebbers die spontaan met de ogen beginnen rollen bij de gedachte aan weer een Franstalige kopie van de Amerikaanse mainstreamrap letten beter goed op: Hocus Pocus doet het anders en beter.
Dat de groep een kwintet vormt komt niet door de aanwezigheid van een handvol mc's maar door de live-muzikanten die naast rapper en producer 20Syl op het podium staan. Zo kunnen live en via samples gitaar, bas, drum, koperblazers, mondharmonica, Fender Rhodes en piano aangesleurd worden voor een lekker plaatje hiphop dat te leen gaat bij soul, funk, jazz, lounge, r&b en zelfs muziek uit de Caraïben.
Hoewel de muziek nooit echt complex wordt, valt toch op dat de ambities van Hocus Pocus verder reiken dan het maken van een smakelijke achtergrond voor de tekst. De partijen zijn bij momenten ritmisch mooi uitgewerkt en in 'Quitte à t'Aimer' (met een bijdrage van de Franse jazzfluitist Magik Malik) worden de verschilende strofes en refreinen telkens anders gearrangeerd. In andere tracks is het gewoon de soepele groove die aanstekelijk werkt. Opvallend is dat er steevast gekozen wordt voor een licht geluid, waardoor de luisteraar nooit de waan krijgt dat hij naar zuivere jazz of funk aan het luisteren is. Hier en daar wordt het misschien wat te vlot (zoals in het knullige refrein van 'Touriste'), maar doorgaans weten de muzikanten de juiste kant van de lijn te bewandelen.
De teksten liggen in het verlengde van de muziek. De positieve, kritische en vaak (zelf)relativerende boodschap wordt er niet in geramd. Daar leent de zachte stem van mc 20Syl leent zich ook niet toe. Bovendien opteert hij vaak voor een luchtige tot losse ritmiek, waardoor zijn raps soms de richting van spoken word performances uitgaan: een ideaal medium voor persoonlijke bespiegelingen en deftig uitgewerkte observaties.
Als 20Syl zich kritisch uitlaat over anderen doet hij dat steeds met het nodige mededogen. Zo zet hij in 'Mr Tout Le Monde' de Idoolcultuur in haar hemd ("Le talent est moins important que la notoriété /
D'abord les interviews et après on t'écoute chanter"), maar ziet hij ook het (hopeloze) streven van de kandidaten om gewoon iemand (en niet niemand) te zijn. Zelfrelativering is te horen in 'Tournée' waarin 20Syl vertelt over het leven van de tourende artiest, inclusief de concerten met meer volk op dan voor het podium en de warme cola backstage. Helemaal ontwapenend is 'Histoire d'Une VHS', waarin de rapper zichzelf als kind terugziet op een oude videotape: een reden tot zelfreflectie en terugblikken, maar met de wetenschap dat zijn leven (en dus eigenlijkook de video) nog steeds verder loopt.
Door de gastbijdrages en samples is op het album geregeld ook Engels te horen en ook hier wordt mee aan de slag gegaan. De manier waarop Fransen en Amerikanen de cliché's van elkaars (hiphop)cultuur kennen en uitvergroten, zonder echt te weten waar het over gaat, wordt in 'Vocab' knap uitgewerkt.
Met 'Place 54' kookt Hocus Pocus inhoudelijk een lekker potje oldschool hiphop: muziek om van te leren en te genieten.
Meer over Hocus Pocus
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
