Het treffend genaamde Iskald bestaat uit een tweetal zeer getalenteerde heren die er wonderwel in slagen om met standaard instrumentarium een heuse sneeuwstorm te ontketenen. Hun vorige wapenfeit was lang niet mis, al leunde die soms iets te opzichtig bij een band als Satyricon aan. Tegenwoordig hebben de heren echter duidelijk een eigen gezicht gevonden, want 'The Sun I Carried Alone' is een bijzonder puike plaat.
Wie even snel luistert, kan tot de conclusie komen dat Iskald gewoon hun extremen wat heeft uitgediept. Zo klinken de snelle stukken nog ietsjes sneller en de epische momenten wat epischer, maar dat zou voorbij gaan aan het feit dat de nummers deze keer ook een pak sterker in elkaar zitten én dat het songmateriaal veel pakkender geworden is. Vooral de gitaarklank heeft een lichte koerswijziging gekregen waardoor de meeste nummers even snijdend klinken als een fikse polaire wind. Dat afstandelijke en kille karakter zou hen een stek kunnen bezorgen in de eerder industriële regionen van black metal, ware het niet dat het geheel erg organisch blijft klinken.
'Alucinor' is een ongemeen scherpe opener, eentje waarbij Iskald niet alleen bizarre tempowisselingen bovenhaalt, maar ook eentje die daardoor eerst wat chaotisch overkomt. Echter, eens de eerste dertig seconden gepasseerd, openbaart de kracht van het nummer zich volledig. 'Under the Black Moon' is een meer episch nummer, met sfeervolle en subtiele keyboardpassages die volledig ten dienste staan van de gitaarlijnen. Deze zijn ijzig en voorzien van weerhaken waardoor de hoofdriff zich nestelt in de gehoorgang. 'Natt Utover Havet' is een lekkere stamper, met van die lekker ouderwets raspende vocalen, al mag wel gezegd worden dat een black metalsong in eender welke Scandinavische taal net iets gemener klinkt.
Voorlopig gaat de hoofdvogel naar 'Forged by Wolves', een epos dat zowel refereert naar oudere black metalgrootheid als de modernere toetsen niet schuwt. De furieuze snelheidsuitbarstingen worden mooi gecomplimenteerd door kalmere momenten, en de spanningsbogen zorgen voor een luisterrijk hoogtepunt. Hoewel Iskald een beetje de sfeer van Immortal vat (de kille en winterse inslag), zijn deze jongens meer een aanhanger van de onmenselijke sfeer dan een eenheid van de puike riff. Maar daar staat wel tegenover dat dit een sterk staaltje black metal is, dat zowel fans van klassiek werk als modernere varianten kan aanspreken.
