Drie nummers staan er op de nieuwe plaat van Kiss The Anus of A Black Cat ("Kattengat" in de volksmond). En daarmee slaagt de Gentse groep rond Stef Irritant erin om een realistisch muzikaal beeld van een zekere apocalyps te geven. KTAOABC klinkt onheilspellender dan ooit, maar zonder de menselijkheid uit het oog te verliezen.
Met 'The Nebulous Dreams' keert Stef Irritant terug naar een meer experimenteel en dronegedreven geluid, waar op de vorige plaat het epische folknummer naar de voorgrond kwam. De stem en gotische instrumentatie keren naar het achterplan, en wat er in de plaats komt is een totaalgeluid dat het bloed doet stollen. Geluiden zijn minder herkenbaar maar hebben een groot effect, en ook de woorden van Stef Heeren, zoals steeds erg nadrukkelijk gezongen, laten een grote indruk na.
'Between Skylla en Charybdis' is een traag, meanderend en repetitief nummer, vol van zwaarte. Een slepende drum en gemartelde instrumenten sorteren een onheilspellend effect. Stef Irritant, zanger en bezieler van KTAOABC weet met zijn stem de hele wereld op de beklaagdenbank samen te roepen, zo bezwerend en bijna beschuldigend klinkt die. Gelukkig bieden een cello en zoete vrouwenstem tegenwicht bieden aan de toorn van deze doomgod. De kracht ligt misschien in de perfecte dosering van elk muzikaal element, waarbij het keurslijf van het concept 'song' volledig wordt afgeworpen. Tijd wordt bijna opgeslokt-Skylla en Charybdis zijn niet voor niets mythologische zeemonsters die opslokken en verzwelgen.
Het eerste nummer mondt geruisloos uit in 'Diptych'. Een orgelachtige drone vormt de basis voor dit nummer, de onheilspellende zinsnede "some of us are bleeding children"doet de rest; KTAOABC als meester van de onbehaaglijkheid. Dit is veel te geloofwaardig om pathetisch of theatraal genoemd te worden.
Op deze derde plaat lijkt het Kattengat trouwens dieper en verder dan vroeger te gaan in het exploreren van zijn (en onze!) demonen. Onvermijdelijk doet afsluiter 'Miserere' na twee nummers apocalyptische beklemming bijna luchtig aan: een akoestische gitaar voert dit eenvoudig maar mooi nummer aan.
Veel aspecten van Kattengat - de groepsnaam, teksten, artwork, muzikale vorm- lijken archaïsch, of zijn alleszins behoorlijk weinig eigentijds, laat staan hip. En toch staat Kiss The Anus of A Black Cat met zijn derde album meer dan ooit voor een relevant en uniek geluid. Wie de vinyl single 'Turn Hegel on his Head' ergens op de kop kan tikken, vindt daarin een perfecte aanvulling voor dit halfuur onaardse doomfolk.
Meer over Kiss the Anus of a Black Cat
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
