Locrian is een experimentele band die netjes valt tussen de aanpak van een black metalgroep, droneproject en ambient atmosfeer. Door die mix worden ze al eens snel bij de groep van extreme acts met shoegaze-invloeden gegooid, maar Locrian verweeft toch net iets meer door het geheel. De muziek is dan ook niet altijd even makkelijk te vatten en de balans tussen sfeeropbouw, grimmige tonen en repetitieve inslag is niet voor eenieder weggelegd.
Het is dat ongrijpbare karakter wat tegelijkertijd de aantrekkingskracht en de moeilijkheid vormt van deze band. De grimmige vocalen en sommige gitaargebaseerde passages zijn echt scherp, rauw en onwerelds, haast met een doodse, grijze atmosfeer, alsof het album zelf in een vuige mistbank gedrapeerd werd en niemand nog weet wat links en rechts is, laat staan boven en onder. Op andere momenten zakt de muziek weg tot haast een gefluister en doen herhalende patronen en meanderende drones hun ding, wat vooral bevreemding in de hand werkt: de mist hangt er nog, maar de figuren en vormen die te zien zijn, vallen moeilijk te herkennen.
Dat Locrian niet voluit gaat voor ofwel 'reguliere' bandmuziek dan wel ambient en drones is een goed idee, want nu vallen ze daadwerkelijk op en geven ze aan de muziek hun eigen en lichtjes bizarre draai. Het is alleen soms jammer dat de band net iets te hard teert op herhaling van bepaalde melodieën (voor zover men daadwerkelijk van melodieën kan spreken) of passages van een nummer. Om dat doorlopend interessant te houden, is er iets meer variatie nodig, hoewel de groep nu een haast sjamanistische aanpak hanteert die best kan werken.
'Return to Annihilation' is geen makkelijk verteerbare sferische plaat, maar wel eentje dat veel vragen oproept. Als de heren van Locrian de bedoeling hadden om interesse te wekken en luisteraars uit te dagen, dan is hun missie geslaagd. Dat het geheel van de weeromstuit zich enkel ontsluit voor een select publiek is dan de keerzijde van de medaille.
