Vermoedelijk een van de moeilijkste genres waarbinnen sfeerschepping nodig is, moet ambient zijn. Het valt immers niet mee om de aandacht van eender welke luisteraar te vatten en tegelijkertijd nog enigszins uitdagende muzikale golven te laten ontstaan. Locrian houdt zich al geruime tijd op in de duistere regionen van de ambient en weet zeker op dit dubbelalbum een geschikte soundtrack voor een geflipte horrorfilm te scheppen.
Locrian is een trio Amerikanen die geen boodschap hebben aan het rekken van een enkele noot omdat er te weinig durf voorhanden is. Zo gebruiken zij vaak bevreemdende vocalen en flink wat gitaren binnen hun ambient, maar klinken die elementen zo onaards en zo bizar dat het zelden duidelijk wordt welk doorsnee instrument gebezigd wordt. Dankzij hun vooruitstrevende aanpak mag het dan ook geen wonder heten dat ze destijds opgepikt werden door Relapse, bij uitstek een plaats waar vreemde vogels een nestje vinden.
'The Clearing' en 'The Final Epoch' zijn overigens geen twee schijven die netjes in elkaars verlengde liggen. 'The Clearing' is duidelijk het rustiger broertje van de twee, eentje die langzaam op gang komt en met welhaast sjamanistische keelklanken en gezangen gestalte geeft aan de geboorte van een aartsdemoon. Daarentegen bevat 'The Final Epoch' veel meer elektronische geluiden en is hier de versmelting van gitaren, electronica en ambient meer op de spits gedreven, precies wat Locrian op zijn beste momenten moet doen. Dat maakt ook dat qua geluidstapijten het tweede luik iets interessanter is, maar het eerste deel mikt dan ook meer op een afgezonderde gemoedsstemming en minder op schokeffecten.
Zoals wel vaker, is dit overigens een album dat het best geconsumeerd wordt met een degelijke hoofdtelefoon op in het donker. Het is immers vooral zo dat de details van dit doorwrocht kruipende beestje ontdekt en geanalyseerd kunnen worden. De kans dat er extreem kippenvel van angst opduikt, is dan bijzonder reëel.
