Toppianist Andras Schiff maakte afgelopen jaren zijn integrale cyclus van de Beethovensonates af bij ECM. In tegenstelling tot wat andere labels zouden doen, bracht het Duitse label de sonates chronologisch op de markt. Dat was voor Schiff ook een vereiste toen hij tekende bij ECM. De invalshoek van Angela Hewitt is wat dat betreft totaal anders. In de bijgevoegde informatie neemt ze zelf het woord en vertelt ze dat elk van haar releases een bekende sonate koppelt aan minder gekend werk. Op die manier wordt het pallet van dit derde volume zeer diffuus en reikt het van de vroege Beethoven tot de late, waarmee Hewitt zo'n 15 jaren uit het leven van de componist overbrugt. Het klinkt misschien blasfemisch, maar dat de zoveelste Beethoven-integrale op deze frisse, fascinerende manier tot bij de luisteraar komt, is een bijzonder aangenaam gegeven.
Het bekende werk op dit derde volume van Hewitts cyclus is de Moonlight-sonate opus 27 nummer 2 (de 14e sonate), waarvan vooral het eerste deel ettelijke malen uitgevoerd wordt als zoet bisnummer en op klasconcerten in de lokale muziekschool nog steeds een gesmaakt melancholisch lied blijkt te zijn. Jammer daarbij is dat de rest van de sonate, met zijn superieure derde deel, dikwijls niet de schijnwerpers haalt. Elke uitvoering opnieuw bewijst hoe onterecht dat is, maar de perfect gedoseerde, rationele en tegelijk emotionele uitvoering van Angela Hewitt nog het meest. Tot de "bekende" sonates behoort overigens ook de 27e pianosonate opus 90, bizar genoeg in twee delen. Vooral het sterke openingsthema is een echt statement, waarmee de steeds meer doof wordende Beethoven flink uithaalde. Ten tijde van deze sonate had hij de vorm vijf jaar onberoerd geraken, maar dat hij popelde om opnieuw een pianosonate te schrijven, blijkt absoluut uit de partituur. Zij is gretig en groots, maar tegelijk erg intiem – vooral dan wat het tweede deel betreft.
Anno 1815 had Beethoven moeilijke jaren achter de rug met nogal wat emotionele problemen, maar die problemen kondigden zich ten tijde van de zesde en de twaalfde pianosonate absoluut nog niet aan. Deze sonates zijn dan ook lichter opgevat, met erupties die sterk aanleunen bij Haydns werken. Toch doet Beethoven telkens weer iets bijzonders, zeker in de twaalfde sonate opus 26. Die heeft eigenlijk een doorgecomponeerde variatiereeks als eerste deel, een interessant gegeven waarin Beethoven zich oefent met een vorm binnen een vorm. De zesde pianosonate opus 10 nummer 2 is veel conventioneler, maar onder de lyrische lijnen ligt duidelijk een en ander pianistiek en improvisatorisch geweld verscholen.
Dat Angela Hewitt het er in alle vier de sonates even goed vanaf brengt, mag overigens een wonder heten. In de 'Moonlight' volgt ze de partituur heel nauwgezet, wat vooral dynamisch enkele interessante nieuwe klemtonen oplevert. Haar opus 90 is weldoordacht en zeer evenwichtig, terwijl veel pianisten zich durven verslikken in de ogenschijnlijk eenvoudige opbouw. In de twee overige sonates is Hewitt opmerkelijk lichter, maar niet zodanig dat het een karikatuur wordt. Haar virtuositeit komt de pianiste hier goed van pas, met vingervlugge flitsen van genialiteit als gevolg. Moeilijk is echter om deze interpretaties af te wegen tegen die van Schiff, of die van Paul Lewis, die ze opnam voor Harmonia Mundi. Een dergelijke controverse zal Angela Hewitt met haar respect voor de conventies niet veroorzaken, maar daar is haar opname niet minder esthetisch of gevoelig om. Integendeel zelfs, want haar nauwgezet navolgen van de partituur levert bepaalde klemtonen op die absoluut verrassend zijn. Op een eigenzinnige manier dus toch een radicale uitvoering!
