Waarom zou een pianist eigenlijk een volledige Beethoven-cyclus willen opnemen? Niet elke sonate kan toch een hele wereld van betekenis hebben voor de opvoerder? De recente integrale opname van de in Zuid-Korea geboren HJ Lim voor EMI, die al aardig wat stof deed opwaaien, moest het dan ook stellen zonder beide sonates opus 49. Officieel is de uitleg dat Beethoven ze nooit als echte sonates heeft bedoeld, terwijl François-Frédéric Guy en vele anderen met hem bewijzen dat ze tot de prachtigste, meest ingetogen stukken van de hele reeks behoren. Guy is dan ook duidelijk een pianist voor wie elke sonate een eigen, afgelijnd verhaal kan zijn. Hij is geen slaaf geworden van het idee alle sonates te moeten opvoeren, maar speelde er al een aantal vroeg in de jaren '90, om gaandeweg te merken hoe ze hem allemaal tot de verbeelding spraken en vooral hoe de partituren hem nooit meer loslieten. In de voorbije twintig jaar wist Guy zich te ontpoppen tot een waar Beethoven-specialist, met verdienstelijke opnames van de cellomuziek (als begeleider bij de bevallige Anne Gastinel) en van de pianoconcerto. Zig-Zag Territoires, nog altijd koning van het mooie artwork, belooft nu een vervolg te breien aan de reeds bestaande hoofdstukken met een opname van de sonates. Stuk voor stuk live ingespeeld dan nog, op een festival in Metz.
Het eerste deel van deze cyclus is inmiddels al een aantal maanden oud, maar nog steeds raakt men niet uitgeluisterd op de finesses die Guy blootlegt, in de vroege sonates vooral middels een geraffineerde techniek, gaandeweg meer door zich emotioneel in alle mogelijke hoeken te wringen die de partituur van hem eisen. Waar een schijnbaar natuurlijk aanvoelen van die grote weelde aan muziek het eerste volume kenmerkte, wordt er op dit tweede volume echter daadwerkelijk soms "gewrongen". Er zijn momenten, weliswaar schaars in aantal, waarop de luisteraar zich opnieuw bewust wordt dat de interpreet werkelijk "aan het vertolken" is. De magie van muziek, waarbij de band met een individu die "iets aan het doen is" als het ware overstegen wordt en alleen de muziek zelf overblijft, gaat op die manier soms wat verloren. Een reden zou kunnen zijn dat Guy opnieuw heel kwetsbaar uitvoert, en de emotionaliteit expliciet hoogtij laat vieren. De mens achter de muziek is dan gewoon niet meer weg te cijferen. Anderzijds zijn er echter ook minder filosofische of abstracte verklaringen, zoals een pareling die Guy niet altijd kan handhaven in de uiteraard aartsmoeilijke en van nature hypervirtuoze muziek. Verder halen wat bijgeluiden de toehoorder hier en daar uit zijn of haar concentratie, hoewel het ook hier om sporadische momenten gaat die de algemene positieve teneur van deze nog steeds uiterst meeslepende vertolkingen niet verstoren.
Op de markt zijn uiteraard heel wat uitvoeringen te vinden van de Beethoven-sonates, waartussen François-Frédéric Guy echter zeker een ereplaats verdient. Meer dan heel wat collega's geeft hij de sonates een eigen leefwereld mee, echter niet door hen uit hun context te rukken, maar wel door een Beethoveniaans karakter in het aanschijn van het nieuwe millennium en de hedendaagse instrumentale mogelijkheden opnieuw te overpeinzen en in vraag te durven stellen. Ook op dit uitstekende tweede volume staan dus uitvoeringen die vertrekken bij de traditie, maar daar een heel persoonlijke en fragiele toets aan toevoegen. Breekbaar, maar nooit nichterig: Guy wil geen estheet zijn die Beethoven met fluwelen handschoenen aanpakt. Nee, er is duidelijk ruimte voor burleske humor, grote pathos en regelrecht donker pianogeweld. Echter nooit meer dan de geest van Beethoven door de eeuwen heen heeft kunnen verdragen. Met plezier dat derde volume afwachten dus, en ondertussen blijven genieten van de sonates die Guy al zo begeesterend heeft ingespeeld!
