Radiohead heeft zonder veel te doen heel wat heisa rond het nieuwe album 'In Rainbows' gecreëerd. De plotse release en de simpele melding dat de groep voortaan zonder platenmaatschappij werkt en zijn muziek eigenhandig aan de man zal brengen werkten waarschijnlijk beter dan eender welke promostunt van een major label. 'In Rainbows' zal niet in de winkels verschijnen, maar kan enkel op het internet besteld worden. Voor een download van het album kies je zelf wat je betaalt en voor 40 pond (iets van een 57 euro) krijg je de deluxe 'echte' versie (met cd, dubbel-lp, bonus-cd, fotoboekje en een poster). En zoals het Radiohead betaamt, is dat natuurlijk allemaal dubbel en dwars zijn geld waard.
Wat meteen opvalt bij 'In Rainbows' is dat de groep rond Thom Yorke teruggrijpt naar een minder experimentele klank dan op de recentste albums. Het album klinkt in de lijn van 'OK Computer' nogal rechtdoorzee, met een hoog livegehalte. Het high tech-geluid van 'Hail to the Thief' is nooit echt ver weg, maar 'In Rainbows' heeft een veel doorzichtigere productie. Toch dragen alle nummers onmiskenbaar de stempel van Radiohead.
Opener '15 Step' begint met een knetterende computerbeat waarover Yorke in falset zingt, terwijl de akoestische drums en de gitaar invallen. Het refrein wordt opengetrokken met een breed geluid vol cymbalen en langgerekte zang. Het nummer lijkt een brug te vormen tussen de intieme, ijle muziek op het album 'Amnesiac' en de hitsige texturen van op de vorige plaat. Met 'Bodysnatchers' grijpt Radiohead terug naar een vroeger tijdperk: de song rockt – voortgedreven door fuzzgitaren – zoals Radiohead dat tien jaar geleden al deed. In de brug, drijvend op reverb en een feedbackende gitaar, valt alles perfect op zijn plaats in een zweverig klankspel, om daarna met het beginthema weer op te springen terwijl Jonny Greenwood bitse leadgitaarnoten rondstrooit. In 'Faust Arp' gaat een akoestische gitaar in dialoog met strijkers en een dubbele zanglijn. Het is duidelijk dat Radiohead zich in zachte sferen even goed thuisvoelt als in hardere uptempo muziek. De akoestische gitaar vormt ook de basis in 'Jigsaw Falling into Place', maar zodra de ritmesectie daar invalt knalt het nummer vooruit, om op te bloeien in een episch hoogtepunt: terwijl de basisbeat blijft doorlopen worden gitaren en zang over elkaar heen gelegd en werkt een magistrale strijkerspartij de song af.
Radiohead lijkt op 'In Rainbows' een samenvatting te maken van alles dat het ooit deed en laat zo zien dat het zich steeds heeft heruitgevonden, zonder het verleden te verloochenen. Dat maakt deze plaat niet de meest verrassende Radiohead, maar wel een van de rijkste. Alles zit perfect op zijn plaats en de groep weet perfect het midden tussen instant klassiekers en eigenheid te houden. Af en toe voelt de plaat wat minder noodzakelijk aan dan haar voorganger, maar dat neemt niet weg dat Radiohead nog altijd laat zien dat het aan de top van de muziekwereld staat.
Meer over Radiohead
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
