Noorwegen wordt door de Britten, die toch de bakermat van het fenomeen brassband zijn, aangezien als een rolmodel van welke weg deze orkestvorm moet gaan. Terecht ook, dirigenten als Howard Snell, Ray Farr en Allan Withington konden of kunnen er zich veel vrijer uitleven dan in de vaak te conservatieve en verstikkende thuisbasis. De cd-release van dit jaarlijkse evenement is altijd iets om naar uit te kijken, maar deze keer zijn de samenstellers waarschijnlijk ondoordacht tewerk gegaan. Zeker, de winnende versie van het plichtwerk, Thomas Doss’ ‘Sketches From Nowhere’ door Eikanger-Bjørsvik Musikklag, is van een zelden gehaald niveau. Ook het winnende keuzewerk, ‘Dove Descending’ van Philip Wilby, door Manger Musikklag loont de moeite, al zijn er straffere versies op de markt zoals deze van Yorkshire Building Society en Brass Band Willebroek. John Pickards ‘Eden’, in Noorwegen al repertoire in eerste divisie terwijl het dit jaar nog op kampioensniveau het plichtwerk was in Engeland, toont eveneens dat er best een voorbeeld mag genomen worden aan de Noorse brassbandscene. Interessant is trouwens de nieuwe open klasse die op dit concours werd ingevoerd, al lijkt de definiëring ervan nogal vaag en zelfs absurd: voor bands die voor hun plezier spelen (Wie niet?) maar die toch willen wedijveren met andere, gelijkgezinde bands.
Hier houdt het echter ongeveer op. Het is onbegrijpelijk dat de uitvoering van ‘The Essence Of Time’ door Ørskog Brass de cd gehaald heeft. Ze wonnen hiermee (!) in tweede afdeling – ook dit staat bij de Britten nog een divisie hoger – maar de luisteraar wordt hier geconfronteerd met een band die maandenlang met de metronoom heeft gespeeld. Technisch valt er weinig op aan te merken, de bassectie is zelfs voortreffelijk, maar voor de rest dit is schools, klinisch en gevoelloos. Het onderdeeltje ‘A Time To Dance’ danst niet, de maat is een dwangbuis, met hun ‘A Time For War’ win je niet en in ‘A Time For Peace’ wordt het de cornetten ei zo na teveel. Surf naar YouTube en hoor hoe wervelend de Black Dyke Band dat allemaal twintig jaar geleden bracht. Enkele jaren terug gaf David Read, de grijze eminentie onder de brassbandjury, op de Belgische kampioenschappen in Brussel rustig maar overduidelijk zijn mening over de onweerstaanbare drang van orkesten om werken uit hogere afdelingen te spelen. Werken kiezen die je orkest aankan, daar kwam het op neer. Ook de selectie van ‘The Trumpet Of The Angels’ door Ila Brass Band roept bedenkingen op door een aantal onzuiverheden.
De bekende tip om bij kwalitatief onregelmatige releases de programmeertoets in te drukken werkt natuurlijk niet bij dubbel-cd’s. De samenstellers hadden genoeg muziek voor één schitterende schijf. Nu lijkt het op half werk.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
