Hoe schraler de muzikale omlijsting, hoe meer de luisteraar naar de klank zelf zal gaan luisteren. Hoe minder muzikale beweging, hoe meer aandacht voor de productie. Gevolg is wat men een "oneerlijke strijd" zou kunnen noemen, in het nadeel van uitvoerders van oude muziek. Voor hen komt het erop aan om via niet-omzwachtelde muzikale puurheid te komen tot een interpretatieve rijkdom, een waaraan de toehoorder zich kan laven gedurende de hele meditatieve tijdsduur van de stukken. Het is vooral bij Dario Castello, die doorheen deze opname centraal staat, dat er de luisteraar uit de geestelijke schemering van kerken en kapellen wordt getrokken, om iets te ervaren dat lijkt in te druisen tegen de heersende principes die dateren uit die tijd. Bij andere componisten kunnen de leden van het ensemble Caecilia-Concert zich kortom niet bewijzen via spektakel. Het is nu eenmaal niet mogelijk (en het zou al helemaal niet respectabel zijn) als ze meer zouden proberen doen dan de geest van de gekozen werken zo getrouw mogelijk op te wekken – hetgeen door de akoestische voorzieningen van de Oud-Katholieke kerk in Delft ook aardig lukt. Nochtans is er meer nodig dan alleen sfeer, toch als het ensemble meer zou willen dan het publiek op een verantwoorde manier in contact brengen met de oude meesters. Aan dat "meer", hoe moeilijk dat ook te omschrijven is, ontbreekt het dit album echter. De voornaamste reden daarvoor ligt bij de klankvorming, hoewel niemand zal tegenspreken dat de drie vaste leden van het ensemble uit de kluiten gewassen figuren zijn die elk voor zich reeds schitterde op menig internationaal podium.
Lijkt het een tegenstrijdigheid om te beweren dat er niet perfect genoeg wordt gespeeld, maar om daar anderzijds tegenover te plaatsen dat dit collectief zijn kwalitatieve evenknie amper gevonden heeft? Wel, luister bijvoorbeeld eens naar een aantal van Adam Woolfs bijdrages aan deze cd. Op alt- en tenortrombone (weliswaar oude instrumenten) blaast hij zijn partijen zuiver aan, maar hier en daar zit de harmonie niet helemaal lekker. Muggenzifterij? Wel als het om repertoire zou gaan uit een ander tijdsgewricht, maar in dit geval mogen er geen plooien zitten in het kraaknette geluidsdeken. De kleinste afwijking trekt een streep door de elegantie en de soepele mechaniek van de hele compositorische arbeid. Het moet kortom allemaal als gegoten zitten, en door ook maar een fractie tekort te schieten (het overkomt hem eveneens in meer technische passages, waarin de fysiek van de uitvoering wat te veel doorklinkt in het eindresultaat), heeft de luisteraar bij deze opname soms de neiging om los te laten. Aan Verschurens lyrisch dulciaan ligt het hoe dan ook niet, evenmin als aan Coks klavecimbel en orgel, dat zich warmbloedig onder het spel van haar collega's nestelt. Een vanzelfsprekende cohesie wordt echter niet bereikt, waardoor de luisteraar de compositorische consistentie (hoe vluchtig ook) in iets minder dan de helft van de werken niet optimaal kan ervaren.
Is dit dan een opname om te laten liggen? Zeker niet voor wie zich voor het repertoire interesseert. Liefhebbers kunnen zich immers rijkelijk verwonderen over de combinaties waarvoor het Caecilia-Concert heeft gekozen. Het is ondertussen hun derde "& Co"-album en net als bij Buxtehude en Schmelzer het geval was, slagen de leden van het ensemble erin om het oeuvre van Castello via dat van zijn collega's en tijdgenoten te verdiepen. Ze plaatsten dat oeuvre in contrast, vullen het aan of maken er een soort abstractie van. Dat de Venetiaanse gedachte van samenklank geboren werd uit de architecturale voorzieningen en uit de vruchtbare artistieke bodem ter plekke, daarbij eindigt het voor deze musici niet. Zij vroegen zich af welk resultaat die broedbodem heeft opgeleverd voor het klankidioom van Castello's "tegenhangers", voor zover dat al een juist woord is. Zo ontgint het Caecilia-Concert een schat aan partituren, die samen wel degelijk een erg organisch geheel vormen. Zonder tekortkomingen zouden het machinale producten zijn, maar met tekortkomingen wordt het auditief hemelgewelf dat deze partituren zijn, gedeeltelijk doorprikt. De ideale uitvoering ligt ongetwijfeld ergens tussen beide in, en hoewel het Caecilia-Concert ze bijna heeft verwezenlijkt, blijft de ervaring van iets "ultiem" toch uit. Hoewel een dergelijke ervaring hoe dan ook een hoogstpersoonlijke (en dus niet te veralgemenen) aangelegenheid is.
