Vijftien jaar geleden richtten saxofonist Fabrizio Cassol, drummer Stéphane Galland en bassist Michel Hatzigeorgiou Aka Moon op, na een zeer inspirerend verblijf bij de Aka-pygmeeën. Die verjaardag werd uitbundig gevierd op het KlaraFestival van Vlaanderen met twee wervelende concerten in een overvolle KVS-box. Een handvol van de vele gastmuzikanten waarmee de groep al samenwerkte was ook uitgenodigd. Goedgemutst en met veel gevoel voor humor dompelden ze het publiek onder in hun wervelende wereld van complexe ritmes, virtuoze solo's en verbluffend samenspel.
Multicultureel vertier
Aka Moon is al van in den beginne een groep die gelijk wordt gesteld aan vernieuwing. Bovendien staan de drie heren altijd open voor invloeden van buitenaf, wat hen tot een schoolvoorbeeld van positieve multiculturaliteit maakt. De gasten die ze voor dit concert bij hadden zijn afkomstig uit alle hoeken van de wereld en laten allemaal hun eigen indrukken na op de muziek. De Malinees Baba Sissoko mocht de spits afbijten met een traditioneel klinkend lied, waarbij hij zichzelf begeleidde op de n'goni (een klein snaarinstrument met een vel over de klankkast). Na een plotse inval van de ritmesectie pikte de rest van de groep daarop in met een typisch Aka Moon-arrangement: ingewikkelde ritmische structuren, asymmetrische blazers en dat alles perfect uitgevoerd, ondanks de grote bezetting.
De slagwerkers stelen de show
Na een half uurtje werd het even muisstil toen de Indische mrudangam-virtuoos Umayalpuram K. Sivaraman het podium betrad. Hoewel hij wat moeizaam op gang kwam, stak hij toch meteen van wal met een superieure solo, waarin snelheden werden opgemeten die de opslagen van Andy Roddick in het niets doen verzinken. De trommel wisselde af tussen brommen, zingen en galopperen in Sivaramans vaardige handen. Ook in latere nummers demonstreerde hij graag nog zijn kunnen in solomomenten, bijvoorbeeld in het heerlijk groovende 'Jimi's Three Words'. Dat werd ingezet door Hatzigeorgiou, die verschillende baslijnen in loop boven elkaar zette en daarop nog eens soleerde ook. In een grote spanningsopbouw vielen de andere muzikanten één voor één in, om te culmineren naar een machtig percussiemoment. Sivaraman, Galland en Sissoko (deze keer op tama) gingen met elkaar in duel, terwijl Cassol wijd gesticulerend de structuur duidelijk maakte aan de rest van de groep.
Afwisseling troef
Hoe goed alle muzikanten op elkaar ingespeeld zijn werd duidelijk in 'The Father Remixed', met zijn onmogelijke tempowisselingen. Blijkbaar werkt dat even goed in grote groep als in trio: hoedanig complex Galland en Hatzigeorgiou ook met ritmes goochelden, alle andere muzikanten volgden moeiteloos mee in de ritmische storm. Aka Moon switchte tijdens het concert van de ene stemming naar de andere. Er was plaats voor een majestueuze Oosters klinkende solo van de blinde violist Tcha Limberger in het bezwerende 'Vasco', maar ook voor een komisch intermezzo door Sivaraman en zijn leerling Hariharan. Met hun stem het geluid van de mrudangam nabootsend hielden ze een onderhoudende dialoog, die aan het publiek menige schaterlach ontlokte.
