De jonge celliste Han-Na Chang oogste eerder al veel lof met opnames van grote werken voor cello en orkest van Haydn, Prokofiev en Tchaikovski. Voor deze nieuwste plaat koos ze echter minder bekende, negentiende eeuwse composities. Zo wordt het ten onrechte weinig bekende concerto van Edouard Lalo hier geflankeerd met kleinere stukken van Tchaikovski, Dvorak, Saint-Saëns en Glazunov. Chang wordt hierbij begeleid door het Italiaanse Orchestra dell'Accademia Nazionale di Santa Cecilia onder leiding van Antonia Pappano, ooit bij ons nog chef-dirigent bij het orkest van De Munt.
Het ontbreekt noch de solist noch het orkest aan elan om levendige passages op een lichte en aanstekelijke manier uit te voeren. De snellere intermezzo gedeeltes, zowel in het Rondo op.94 van Dvorak als in het middendeel van Lalo's concerto krijgen zo een onbezorgd, onvoorspelbaar karakter mee. En terwijl de rol van het orkest in de kleinere stukken enigszins beperkt wordt tot de solist getrouw ondersteunen, krijgt het in de hoekdelen van het concerto de kans om een stevige, symfonische klank uit de kast te halen. Dit geeft het werk, met zijn lange orkestrale introductie in het eerste en laatste deel, grootse allures. Het orkest past zich bovendien perfect aan de stijl van de verschillende muziekstukken aan. Zo bezit Tchaikovski's muziek die wat diepe Russische klank, terwijl de Franse muziek op deze cd door het orkest veel lichtvoetiger en levendiger uitgevoerd wordt.
Chang zelf speelt heerlijk gevarieerd, met een wat hese maar vooral erg volle laagte, die soepel alle nuances van deze muziek kan weergeven. En hoewel haar cellospel heel vaak onstuimig klinkt, zoals in de finale van Lalo's celloconcerto of Saint-Saëns' 'Allegro Appasionato', brengt zij ook moeiteloos een eenvoudige, quasi moeiteloze klank voort – eentje die perfect bij Tchaikovski's ongecompliceerde 'Andante Cantabile' past. In Glazunovs 'Mélodie' op.20/1 gebruikt Han-Na Chang een erg wijde vibrato en veel portamento tussen de noten om deze muziek zijn hoog-romantische dramatiek mee te geven. Buitenbeentje in deze selectie uit het romantisch repertoire is het 'El Cant dels Ocelis' van cellovirtuoos Pablo Casals, een werkje voor cello en strijkers dat gebaseerd is op een Catalaans volksliedje. Chang speelt deze muziek op een even klassieke, verzorgde manier als de rest van de cd, terwijl een meer op Catalaanse volksmuziek geënte interpretatie, met meer vrijheid in het ritme en een wat ruigere klank misschien meer naar de geest van deze muziek had geklonken.
Toch is dit verder een heel genietbare cd, die een hoogstaande uitvoering van nauwelijks bekende negentiende eeuwse werken voor cello en orkest van onder het stof haalt. Zowel soliste als orkest brengen deze muziek op een gevarieerde en opwindende manier die de luisteraar zelden onbewogen laat.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
