Het verhaal van de Britten met deze knotsgekke bandnaam begon nog maar twee jaar geleden. Door bands aan te schrijven die ze zelf hip vonden (o.a. Bloc Party, Maxïmo Park, Futureheads) en samen met hen een erg heterogeen debuut op te nemen, kreeg Yourcodenameis:milo al heel snel de nodige faam. Dat schepte natuurlijk meteen ook hoge verwachtingen voor een opvolger. Om maar meteen met de deur in huis te vallen, heeft de band uit Newcastle nog geen jaar na zijn eerstkomer al een nieuwe plaat af en die rockt als een beest.
Wat meteen opvalt: 'They Came from the Sun' bevat veel meer eigen input en veel minder muzikale invloeden van anderen. Gasten komen op dit plaatje niet meer aan bod. Dat maakt alles een stuk homogener. Qua 'hip' zijn, moet de cd echter niet onderdoen aan zijn voorganger. Hoekige postpunk-gitaartjes, een jaren '80 sfeer, erg vlotte melodielijntjes, hakkend drumwerk ...: alles lijkt netjes op zijn plaats te zitten. Dat maakt dat Yourcodenameis:milo binnen onafzienbare tijd waarschijnlijk ook een plekje aan de Britse top zal veroveren. Al lijkt de sfeer van deze plaat dan misschien soms wat sterk op werk van Bloc Party, toch valt vooral op dat 'They Came from the Sun' veel erg leuke liedjes bevat. Een en ander heeft allicht te maken met Adam Hiles, die niet enkel een aanstekelijke stem heeft, maar zich ook opwerpt als charismatische frontman. Zo zingt hij zich in het psychedelische 'All That Was Missing' een aardig stuk de hoogte in, terwijl de rest van de band op de achtergrond wat mag "woehoe"'en. Songs als 'Understand' of 'I'm Impressed' gaan er zowaar nog beter in dankzij stevige, melodieuze gitaren die voor een vlot en herkenbaar gevoel zorgen. De ene keer gaat het er wat krachtiger aan toe, de andere keer iets meer poppy. Ook op gebied van afwisseling ligt dit plaatje mooi in balans. Zo is het hier, in tegenstelling tot een aantal gehypte releases uit hetzelfde circuit, nooit echt geeuwen geblazen. Misschien is een traag nummer als 'SixFive' met zijn zweverige synths iets te mak om de drive in de cd te houden, maar een uppercut als 'Translate' met overstuurde gitaren die erop volgt, trekt alles weer in evenwicht. De band doet er ook alles aan om de luisteraar op het einde met een goed gevoel achter te laten, getuige een vleugje postpunk en gecontroleerd tieren in 'Take to the Floor', zware metalgitaren in 'To the Cars' en een heel erg overtuigende melodie in 'Screaming Ground'.
Yourcodenameis:milo mag zichzelf zijn op deze tweede plaat en dat doet de band duidelijk deugd. De gitaren van de heren uit Newcastle lijken gemaakt om leuke riffs uit te spuwen en een totaal van vlotte, afwisselende liedjes maakt dat dit combo allicht een leuke toekomst beschoren is. Geheel terecht overigens: wie op zo'n fijne manier de test van de 'tweede release' mag doorstaan, mag zichzelf waarlijk 'groot' noemen.
Meer over Yourcodenameis:Milo
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
