Het Duitse thrashcollectief Kreator deed eindelijk nog eens België aan. Het was immers al een eeuwigheid geleden dat Mille en co. de Vlaamse podia onveilig maakten en na hun afgelaste optreden twee jaar terug was het dus hoog tijd voor een revanche. In hun kielzog namen ze een andere grootheid mee, zijnde Dark Tranquillity uit Zweden. Melodieuze death metal en snoeiharde thrash: het is een gedurfde combinatie die in de praktijk vonken gaf.
Hatesphere uit Denemarken mocht op een koude donderdagavond de spits afbijten. Dit vijftal begon ooit als een wat doordeweekse death metalband maar heeft de laatste jaren aan tempo en agressiviteit gewonnen. Zozeer zelfs dat de lompe death metal naar de achtergrond werd geschoven ten voordele van heftig bokkende thrash. Hun combinatie van gortig hakkend gitaarwerk, technisch zeer onderlegd drumwerk en zang die enkel treffend beschreven kan worden als hyperkinetisch bleek een recept voor succes. Hun laatste ep, die de smaakvolle titel 'The Killing EP' draagt, laat een band horen die maar al te graag wil behoren tot de groten der aarde. Hun doortocht in Hof ter Lo was er niet minder om. De publieksopkomst was vrij mager toen Hatesphere begon, maar degenen die wel aanwezig waren konden getuige zijn van een strakke set en een frontman die heel leuk het publiek bespeelde. Het was alleen vrij jammer dat voor een gitaar-georiënteerde band die gitaren vrij onduidelijk te horen waren. Geluidskwestie daargelaten had Hatesphere er duidelijk zin in en gaven deze duivelse Denen alles. Dat maakt dan ook dat ze volledig terecht werden beloond met een goede publieksrespons. Binnen een aantal jaar zal Hatesphere hoogstwaarschijnlijk zelf als headliner kunnen functioneren want dit is een band met bijzonder veel potentieel.
Jungleritmes en copycats
Wat na Hatesphere volgde was een pak minder. Het Hongaarse Ektomorf is al jaren een kloon van het legendarische Sepultura en dat is een stigma waar ze maar niet blijken vanaf te raken. Nu heeft Ektomorf dat voor een flink stuk aan zichzelf te danken. Dat de zang van Zoltan Farkas enigszins doet denken aan de oerschreeuw van Max Cavalera is allicht iets waar de brave man weinig aan verhelpen kan, maar dat muziek en zelfs de stageshow volledig geënt zijn op de capriolen van Brazilië's meest geliefde brulkikkers is al veel erger. Ektomorf maakt gebruik van tribale ritmes en lompe edoch eenvoudige gitaarriffs die volgens de band voornamelijk zigeunertinten bevatten. Wie echter het album 'Roots' van Sepultura in huis heeft en dit vergelijkt met wat Ektomorf te bieden heeft zal al snel merken dat het verschil belachelijk klein is. Deze band zou er dan ook beter aan doen om een eigen gezicht te kweken, want nu bleven ze steken op het niveau van een doorsnee coverband.
Melancholie en agressie
Gelukkig was datgene wat volgde een schot in de roos. Dark Tranquillity, samen met In Flames grondleggers van de zogenaamde Gothenburg-stroming in death metal maakten zich het podium geheel eigen en wisten het flink aangedikte publiek op te zwepen tot de temperatuur in Hof ter Lo bijna ondraaglijk was geworden. Hun mix van 'groovy' drumritmes met logge gitaren en de karakteristieke strot van zanger en Jezus-lookalike Mikael Stanne staat steevast garant voor een flinke portie auraal plezier. Dark Tranquillity beperkte zich voornamelijk tot de snelle en harde nummers uit hun inmiddels rijk gevulde catalogus. Of dat had te maken met de band die vlak na hen ging spelen is onduidelijk. Het was in elk geval tekenend dat de band de nummers uit hun Depeche Mode-periode (onder meer van het album 'Projector') volledig achterwege liet maar wel songs bracht van hun allereerste plaat. Hoe het ook zij, Dark Tranquillity is nog altijd een feest om naar te kijken en luisteren. Vooral de capriolen van de bassist, die regelmatig de meest gekke toeren uithaalde met zijn instrument brachten de set een niveau hoger.
Oppermachtige Duitse precisie
Ten slotte was het de beurt aan hoofdact Kreator. Nog voor de eerste noot van de intro weerklonk scandeerde de ganse zaal reeds de bandnaam. Kreator is immens populair en speelde in feite op voorhand een gewonnen match. Nochtans was het indrukwekkend om te zien hoe uitermate professioneel en gedreven deze band aan het werk toog. Frontman Mille en zijn kompanen lieten geen enkele steek vallen en er viel geen valse noot te bespeuren. Toegegeven, de standaard aankondigingen die Mille maakt (onder meer bij nummers als 'Pleasure to Kill' of 'Extreme Agression') zijn aan vernieuwing toe, maar het effect op het publiek bleef dezelfde: absolute waanzin. Geruggensteund door een ronduit indrukwekkende lichtshow speelde Kreator meer dan anderhalf uur de pannen van het dak. De songs van hun laatste opus 'Enemy of God' pasten naadloos tussen nummers die welhaast twintig jaar oud zijn maar die nog niets aan kracht hebben ingeboet. Heel leuk was het oudje 'Riot of Violence' waar drummer Jürgen Veil de zang voor zijn rekening nam. Hij is overigens overduidelijk de kloeke polsslag die Kreator behoed voor missers. Het is immers niet elke drummer gegeven om een ganse avond aan een zeer hoog tempo superstrak te spelen. Kort gezegd: Kreator kwam, zag en overwon met verpletterende overmacht.
