De trappen voor de Botanique waren vorige zondag massaal afgeladen met concertgangers die voluit genoten van de laatste zonnestralen van het weekend. Met zijn allen warmdraaien voor de voorprogramma’s - bij uitstek in de groene omgeving van De Kruidtuin - is een mooi gegeven, zelfs als de tickets het publiek verdelen in verschillende kampen. Iedereen zit er tenslotte met één gezamenlijk doel: een avondje muzikale ontspanning. Het publiek dat voor Juana Molina kwam, werd hier althans ruim op getrakteerd.
In de Rotonde, het centraal gelegen amfitheater van de Botanique, mocht het publiek de effecten van de zonnige dag opmeten. De opgewarmde koepel had het kwik in het zaaltje met enkele graden doen stijgen, waardoor er een zomers klimaat hing dat perfect aansloot bij de fruitige muziek van Le Colisée. De Waal David Nzeyimana weet intussen al hoe een voorprogramma op Les Nuits eruit ziet. Vorig jaar opende hij er namelijk in zijn eentje de show van de Franse spoken word band Fauve. Deze editie stonden driemuzikanten aan zijn zijde. Verkleed in Amerikaanse ruimtepakjes brachten ze een speciale blend van soulvolle R&B met Afrobeat.
Met veel enthousiasme slaagde de band erin om de afzonderlijke instrumenten te laten samensmelten tot een natuurlijke, zwevende geluidsgolf. Daarvoor werd de zang bijgestaan door backing vocals die synchroon tussen de verschillende toonhoogtes fladderden. In de refreinen kwamen de vibrato zanglijnen van klinkers echter wat teveel aan bod waardoor er enigszins sleet op de formule kwam. Niettemin wist Le Colisée het publiek een broeierig setje voor te schotelen waarvan de originaliteit tot de verbeelding sprak.
Net als de Belg werd ook de Argentijnse folkzangeres Juana Molina vergezeld door gastmuzikanten. Wie zich voor het concert wilde voorbereiden kon het resultaat al ontdekken op haar jongste album ‘Wed 21’. Hiermee zet de artieste een duidelijke stap naar een voller geluidspallet waarin ze dynamiek en variatie een belangrijke rol toewijst. In de Botanique werd ze bijgestaan door drums en synthesizer, hoewel ze met haar stem, loopstation en gitaar de meeste touwtjes zelf in handen hield.
Door een technisch mankement aan het keyboard, dat aan het begin van de show werd vastgesteld, viel af te leiden dat Molina wellicht niet de gemakkelijkste persoon is om mee samen te werken. Ze haalde haar voormalige talenten boven als comédienne om de zaal bijeen te praten terwijl ze de spot dreef met haar collega, die het probleem onderzocht.
In de setlist kwamen voornamelijk nummers voorbij van haar laatste plaat. Vooral de hypnotiserende sfeer in het nummer ‘Eras’ kwam erg goed tot haar recht. Onder de betoverende stem van Molina trok de drumpartij de luisteraar helemaal mee in een dance georiënteerde groove waarbij de combinatie van zware basdrum kicks met ruisende maracas een verslavend ritme opleverde.
Als tactische afwisseling koos Juana Molina voor de song ‘Un Dia’ van haar vorige album. Hiermee bereikte ze vlotjes het kookpunt van de avond, waardoor de helft van de tribune vooraan stond mee te dansen. Met een doeltreffend staaltje loopkunst tilde ze het lome publiek naar extatische sferen. Op hoog volume zong ze er op los, waardoor er nog weinig overschoot van haar zalvende stem. Wanneer Molina zich in de climaxen wat meer vrijheid gunde, verliep het loopen niet altijd feilloos, maar die schoonheidsfoutjes waren snel vergeven.
Met ‘Ay, No Se Ofendan’ zette de Argentijnse nogmaals al haar troeven in: startend met een onschuldig riedeltje en steeds verder drijvend richting ritmische hinderlagen en psychedelische stukken. Hiermee kon deze zondag volmaakt worden afgesloten. Wat daarna nog kwam was voor het publiek mooi meegenomen.