Het is een cliché, maar er schuilt waarheid in: de Gentse Feesten bieden voor elk wat wils. Zo kan de klassieke muziekliefhebber ’s namiddags terecht in de Sint-Baafsabdij. Daar plaatst, zwart-wit gesteld, Muziekcentrum De Bijloke ervaring en maturiteit naast bevlieging en energie. Op het openingsconcert van 15 juli tekende celliste Marie Hallynck voor de eerste rol en nam ze de jonge pianist Julien Libeer op sleeptouw. Met mooie kamermuziek als resultaat.

De Gentse Sint-Baafsabdij baadt in een sfeer van rust. Tussen de regenbuien door kuieren de mensen door het groen en de ruïnes: in afwachting van het uitverkochte openingsconcert van de cyclus die hier nu sinds drie jaar doorgaat. De twaalfde eeuwse refter is een inspirerende setting voor concerten; dit jaar drie keer klassieke kamermuziek, eenmaal wereldmuziek en ten slotte jazz. Het concept is een oude rot in de muziekwereld naast een opkomend talent plaatsen, en dat in de gemoedelijke sfeer van een zomernamiddag. De Waalse celliste Marie Hallynck wordt volgend jaar veertig en draait al een hele tijd mee in het concertleven. Toch heeft haar jeugdig-positieve uitstraling met de tijd niets aan kracht verloren. Zeker nu ze het podium mocht delen met de vijfentwintig jarige pianovirtuoos Julien Libeer, ontbond ze haar duivels in Schumann, Webern en Beethoven.

Marie Hallynck (foto: Pohl)
Marie Hallynck (foto: Pohl)
Met Robert Schumanns 'Fünf Stucke im Volkston' kon Hallynck meteen haar kwaliteiten tentoon spreiden. Karaktervol en met prachtig warme celloklank opende ze 'Mit Humor'. Hoe ontroerend het langzame tweede deel klonk, zo lyrisch-krachtig vervolledigde ze de bekende cyclus. Virtuositeit klikt bij Hallynck met emotie en haar instrument is een schitterend medium, de kleine onvolmaaktheden in de afwerking ten spijt. Met de ultrageconcentreerde 'Drei Stucke, opus 11' van Anton Webern, in totaal bestaande uit slechts 33 maten, zou Hallynck haar gevoel voor klankpoëzie met een heel arsenaal aan cellotechnieken hebben kunnen demonstreren, ware het niet dat een forse plensbui het gros van de stiltemuziek overstemde. Gelukkig waren de meteorologische omstandigheden gunstiger voor Beethovens derde cellosonate. Hallynck koos een vrij levendig tempo, zonder dat het al te haastig klonk. Dezelfde energieke lijn als in Schumann was present, hoewel er iets slordiger werd gespeeld. En ruwer; dat ongepolijste kan Beethoven wel verdragen, zeker als het temperament goed zit. Helaas werd dit niet aangemoedigd door de pianopartij, die altijd iets te braaf en weinig inspirerend werd vertolkt. Mogelijks speelde Libeer wat op reserve naast Hallynck, maar de jonge wolf zou toch wat meer durf getoond mogen hebben. Ook in Schumann was zijn begeleiding degelijk, zonder meer.

Hoe dan ook was het publiek, dat met zon binnen- en nadien terug naar buiten kwam, opgetogen. Vooral dankzij de ongeremd-bevallige Marie Hallynck in twee meesterlijke cello-klassiekers: verkwikkende kamermuziek!

Meer over Marie Hallynck & Julien Libeer


Verder bij Kwadratuur

Interessante links
Agenda
Concertagenda
  • Geen concerten gevonden.