Een cd met arrangementen voor cello en harp zou wel eens flink kunnen tegenvallen, maar als die ingespeeld is door celliste Marie Hallynck en haar zus Sophie, dan is onze aandacht wel gewekt. Bovendien zijn de arrangementen ook nog eens zorgvuldig en smaakvol gekozen. Werk voor harp solo van de vroeg twintigste-eeuwse harpist-componist Marcel Tournier wordt geflankeerd door ander werken zoals Stravinski's 'Suite Italienne', dat origineel voor viool en piano is gecomponeerd. Het is gebaseerd op thema's uit het ballet Pulcinella, wat op zijn beurt dan weer teruggrijpt naar melodieën van de achttiende-eeuwse Italiaan Pergolesi. Een arrangement van een arrangement dus als het ware. Manuel de Falla's 'Suite Populaire Espagnole' is een bewerking van zijn 'zeven populaire Spaanse liederen', terwijl de cd opent met een suite van Marin Marais. Marais, die leefde in het Frankrijk van Lodewijk XIV, heeft een omvangrijk oeuvre nagelaten voor viola da gamba, de directe voorloper van de cello, en de suite hier opgenomen werd uit een reeks van zijn hof- en populaire Franse dansen samengesteld.
Deze cd biedt dus een erg gevarieerde selectie en dat vertaalt zich ook in een verschillende aanpak van deze vier componisten. Tegenover de galante, nobele manier waarop Marais' muziek uitgevoerd wordt, staat Stravinski's suite, die lichtvoetig en humoristisch gespeeld wordt. Marie Hallynck grijpt elke kans om de luisteraar te verrassen en speelt nu eens overtuigend plechtig en serieus, dan weer exuberant en onvoorspelbaar. Het arrangement, dat dankbaar en virtuoos gebruik maakt van de expressieve mogelijkheden van beide instrumenten, zoals uitdagend lange glissandi of scherpe pizzicati in de cello, zet Stravinski's accenten en dissonanten ook nog eens extra in de verf. Enkel de finale komt, in vergelijking met het originele ballet dat voor kamerorkest geschreven is, een beetje zwakjes over. Tourniers 'Suite d'Images no.4' voor harp solo werd duidelijk geïnspireerd door Debussy en dat merk je al aan de verschillende delen, die titels meekregen in impressionistische stijl zoals "La Volière magique" of "Cloches sous la neige". Sophie Hallynck voert deze dromerige muziek met zijden handschoentjes uit, heel licht en fijntjes, zelfs in de wervelende "Danse du moujik". De Falla's suite klinkt dan weer heerlijk exotisch, met zijn verleidelijke en opzwepende Spaanse ritmes. Rustige liederen zoals 'Nana' of 'Asturiana' klinken uiterst zacht en teder, met een heel gamma aan fijne, stille nuances in de cello. Het vrolijke 'Jota' heeft dan weer een opgewekte onbezorgdheid die heel eenvoudig en volks klinkt. Marie en Spohie Hallynck zijn perfect op elkaar ingespeeld, wat overtuigend wordt bewezen door de vlotte, heel natuurlijke manier waarop ze op elkaar inpikken. Waar de muziek met de nodige rubato genomen wordt, en dat gebeurt in Marais' suite bijvoorbeeld niet zelden, gebeurt dat steeds heel logisch en vanzelfsprekend.
Deze cd vormt een overtuigend pleidooi voor arrangementen van bestaande muziek, want als deze, zoals hier het geval is, met smaak uitgekozen zijn, naar de instrumenten toe geschreven zijn en virtuoos en boeiend uitgevoerd worden, komen ze net zo goed over als de originele werken.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
