Met Mitsuko Uchida was zondag een van de grootheden van de piano te gast in Bozar. De Japanse pianiste liet zich in haar carrière opmerken door een breed repertoire, maar blijft toch vooral bekend voor haar interpretaties van Mozart en Schubert.

Uchida blijft werk van Mozart en Schubert met grote regelmaat op het podium vertolken, alsof ze deel uitmaken van haar ziel, alsof ze er spiritueel voedsel aan verleent. Een ander verhaal is het met Beethoven, waarmee ze minder vergroeid lijkt. In het verlengde van haar opname van diens laatste pianosonates, maakt ze nu een tournee door Europa met de Diabellivariaties. Brussel was haar eerste stop in een reeks concerten met hetzelfde programma die tot eind dit jaar duurt. Deze voert haar nog langs de grootste podia in Londen, Leipzig, Frankfurt, Madrid, Barcelona, Lissabon, en Berlijn.

Mitsuko Uchida (foto: Justin Pumfrey, Decca)
Mitsuko Uchida (foto: Justin Pumfrey, Decca)
De 'Impromptus D935' behoren tot de absolute meesterwerken van de rijpe Schubert. Geconcipieerd als alleenstaande stukken, zijn de twee cycli van vier impromptus die Schubert schreef tegelijk ook grotere en uitgebalanceerde gehelen, zonder daarvoor de interne coherentie van een sonate te pretenderen. Uchida benaderde deze werken met de zinnelijkheid van iemand die dit repertoire al jaren speelt. Tijd nemend om de horizontale effecten te accentueren, nam de intensiteit dusdanige proporties aan dat de zaal muisstil werd. Meer ontspannen en vol briljantie bracht ze het complexloze classicisme van de variaties uit het derde impromptu. Maar het hoogtepunt was de ritmische en energieke finale. Grootsheid die enkel werd gecorrumpeerd door de misschien iets te frequente schoonheidsfoutjes die in Uchida’s spel kropen. Een bewijs dat de tournee nog op gang moest getrokken worden?

Met een heel ander gevoel dan bij Schubert vatte Uchida haar Beethoven aan. Alsof ze hier meer te bewijzen had; meer geëngageerd. De Diabellivariaties zijn voor de pianist een slopend werk: puur qua uithouding vergt het het uiterste van het lichaam. Ook technisch wordt vaak het maximum van de uitvoerder gevraagd. De moeilijkste dimensie is misschien wel het verlenen van een grote spanningsboog. Beethovens partituur is soms zodanig verworden tot construct dat het een lastige luisterervaring kan worden. Er is ook wel humor, maar soms zo grotesk dat het doet verbazen. Beethoven verenigt het meest sublieme met het platvloerse en hiertussen moet de pianist een klare lijn trekken en richting geven. Als er Uchida al iets kan verweten worden, is het misschien dat de intellectuele lezing moest wijken voor de momentane. Dat zorgde voor de meest fenomenale momenten, op zoek naar het transcendente, maar ook voor verdwalen en verslappen van de aandacht bij de luisteraar. Ongetwijfeld zal Uchida deze Olympus in haar concerten die volgen op een nog vlottere wijze weten te beklimmen en daarna opnemen. De condities die dit moeten mogelijk maken - partituurkennis, superbe pianistiek en energie op het podium - zijn alvast voldaan. Daar mocht een uitgelaten Bozar al getuige van zijn. De handen enthousiast op elkaar voor een bij het buigen diep uitblazende pianiste!

Meer over Mitsuko Uchida


Verder bij Kwadratuur

Interessante links
Agenda
Concertagenda
  • Geen concerten gevonden.