Ruim tien jaar gelden woont Charles Lloyd een concert bij van de Griekse zangeres Maria Farantouri. Na het concert ontmoet hij de zangeres en het plan voor een samenwerking wordt geboren. ECM is er ook bij wanneer beide musici samenkomen in 2010 op een historische site in Athene. Een antiek theater wordt de mythische plek waar een treffen tussen muzikale tradities plaatsgrijpt.
Een nieuwe boost kreeg Lloyd definitief zo'n vijf jaar geleden, bij de vorming van zijn nieuwe kwartet. De live-plaat 'Rabo de Nube' en het studio-album 'Mirror' behoren zonder meer tot het sterkste en meest fascinerende materiaal dat het laatste decennium onder de vlag van ECM het licht zag. In plaats van zich door generatiegenoten te laten omringen, herontdekte Lloyd zijn jeugd door met jonge waaghalzen samen te spelen. Contrabassist Reuben Rogers en drummer Eric Harland zijn weliswaar niet meer piepjong te noemen, maar in hun muzikale opvoeding kwamen ze vanzelfsprekend in contact met veel meer dan jazz alleen. Concreet is dat niet te horen in de manier waarop ze Lloyd kwartetgewijs ondersteunen: er wordt niet gratuit uit de vaatjes funk of hip-hop getapt en hun omgaan met de thema's blijft geworteld in de traditie. Toch is voelbaar dat deze muzikanten ook daarbuiten kunnen denken: hun inbreng is vrij en botst op technische noch intellectuele grenzen.
De naam Maria Farantouri wordt dan weer gauw in verband gebracht met die van Mikis Theodorakis, de Griek die in 2007 nog een Lifetime Achievement Award ontving op het Filmfestival van Gent. De componist studeerde ooit bij Olivier Messiaen, maar zijn werk met Maria Farantouri situeert zich ergens tussen klassieke muziek en folk in, dus niet in de harmonisch complexe atmosferen van zijn leraar. Het leek alsof Theodorakis in zijn liederen voor Farantouri de Griekse cultuur zelve een stem gaf, en dat is haar sedertdien blijven achtervolgen. De pianist die de zangeres meebracht naar de Akropolis voor haar opname met het Charles Lloyd Quartet, zal in de Gentse Bijloke niet aanwezig zijn. Dat betekent meer speelruimte voor Jason Moran, en voor Socratis Sinopoulos op lier, die samen met Farantouri het etnische aspect van deze ontmoeting kleur mag geven. Prachtig is dat de pure jazz die Lloyd in kwartetvorm brengt en de traditionele muziek waar Farantouri garant voor staat, komen te versmelten tot een cocktail die geen simpele optelsom is van twee verschillende delen. Daarvoor luisteren Lloyd, Farantouri en hun beider gevolg veel te goed naar wat ze elkaar te vertellen hebben.
Het muzikaal resultaat is op cd even betoverend als ontroerend. Of dat in de Bijloke ook zo zal zijn? Qua setting heeft het antieke kloostergebouw in Gent bijna een even grimmige schoonheid als de restanten van de Griekse tempels en theaters in Athene. De geluidstechnici van ECM zouden op 17 april beter van de partij zijn, want wie weet wordt die avond weer een bescheiden muzikaal wonder geboren?
