What’s in a name? Een evenement met de veelsprekende titel Noisefest dat mee wordt georganiseerd door een vereniging met de naam Geluidsoverlast!!!? Zoiets kan je wel in De Kreun verwachten. Feit is dat de vijfde editie van dit Noisefest weer een stevige lineup heeft bijeengefietst. De samenwerking met jonge, Kortrijkse labels als Geluidsoverlast!!! en Usain Bolt Records levert een affiche op van een dozijn potige klasbakken die afkomstig zijn uit bijna evenveel landen. Twee elementen vormen de rode draad doorheen dit opvallend obscure programma: lawaai en experiment.
De grote trekkracht van de vijfde editie van het festival, dat ook bij het publiek een internationale uitstraling heeft, is headliner Consumer Electronics, die een exclusieve Belgische show weggeeft. Het opzichtige trio dat al meer dan drie decennia clubs op stelten zet, plaatst zichzelf in het hokje van “violent electronic music”. Philip Best en zijn Britse kompanen zijn erg spaarzaam met officiële releases (het vorig jaar op slechts 300 exemplaren verschenen ‘Sex Pig: USA Live’ overbrugt vier jaar stilte tot de laatste studioplaat ‘Crowd Pleaser’), maar blijken desalniettemin erg actief in een arty farty wereldje dat expressie in beeld en muziek naar een erg abstract niveau verheft. Vorig jaar nog toerde dit elektronisch noisegezelschap in het voorprogramma van het legendarische Atari Teenage Riot, dat qua mokerkracht en felheid ver achter werd gelaten. Consumer Electronics zweert immers bij scherende, industriële klanken en onaangename samples die verzoend worden met snel drillende, pulsende ritmepatronen. Soms lijkt het ontzettend hoge aantal beats per minute wel de weergave van een versnelde trilplaat, die met veel ruis en waas een extreem geluidspalet vormt. Tussendoor schreeuwt Best met zwaar vervormde, haast onverstaanbare stem zijn publiek toe met stevige vermaningen. De steevast imposante totaalact waarbij flikkerende projecties en lichteffecten horen, doet de toeschouwer al snel het noorden verliezen. Dit is hardcore en drillcore die van alle franjes ontdaan is, tot kaal ratelende, extreme muziek resteert die wordt weggevaagd met gierende en scherende klanken: meer punk dan punk ooit is geweest, meer Industrial dan Industrial ooit is geweest.
Puce Mary (foto: Nikki Sneakers)
Dezelfde live manipulaties past de Nederlander Svartvit ofte Kevin Jansen toe. Hij vindt dan weer zijn heil in de bewerking van snel trillende en drillende voorwerpen, zoals een handzaag die hij in blits tempo over zijn ingepakte arm over en weer haalt en waaruit een ruisende wall of sound wordt gezogen. Die plaatst de artiest in een soort van loopherhaling, waardoor zijn ontwerpen iets sjamanistisch en fatalistisch over zich krijgen. Grenzen tussen lawaai en klank, melodie en ritme vervagen in een grijze, scherende mist die ruimte creëert voor veel eigen verbeelding en verzonnen bijgeluiden. De man zijn violent, harsh noise wordt door weinigen echt naar smaak geapprecieerd, maar klinkt wel ontzettend intens en tilt een evenement als Noisefest zondermeer naar een hoger niveau.
De Deense blonde Puce Mary of Frederikke Hoffmeier is een relatieve nieuwkomer in het noiselandschap en heeft het meer begrepen op het volledig oversturen van geluiden om met haar power electronics volledig nieuwe ritmische herhalingspatronen te ontdekken. Hoge frequenties en piepende micro's klieven doorheen de ruis en vermengen zich met de hoge, bijna ongrijpbare scanderende uithalen van de dame. Zo construeert ze live een soort van minimalistische techno. Haar vorig jaar uitgebrachte, op 300 stuks gelimiteerde, album 'Success' combineert diep stuiterende ritmes met industriële waasgeluiden, overstuurde stemsamples en bedwelmende drones. Een song als 'Everything Stays the Same' bestaat zelfs uit hoge pieptonen en een korte zoem die samen een herhaaldelijk patroon vormen dat een beetje richting dub knipoogt, terwijl warme zweefgeluiden voor een opvallend behaaglijke achtergrond zorgen, terwijl ze gestaag naar totale overweldiging toe groeien. Op het podium wordt die combinatie opgedreven tot schreeuwende, mokerende muziek die de term 'noise' meer gestalte geeft. Ook in haar creaties zit een onderhuidse emotie vervat die de agressie van punk op een mooie, subtiele manier vertolkt.
Noisefest V programmeert stuk voor stuk artiesten die in een eeuwige zoektocht verzeild zijn geraakt naar klank en energie. In die eigenzinnige queeste stellen ze zichzelf en hun machinerie centraal. De meesten hanteren hiervoor luidruchtige en visueel expliciete technieken en teren op een vorig leven in punk-, metal- of hardcoremiddens, maar ook eerder subtiele noise kent op dit festival zijn weg. Abstractie en toeval spelen telkens een belangrijke rol. Wie wenst mee te reizen, is welkom, wie afhaakt wordt genadeloos aan zijn lot overgelaten.
