Het Oostenrijkse Abigor is – ondanks het ontbreken van echt groot succes – ondertussen twintig jaar bezig met de meest duistere vorm van muzikale kunst: black metal recht uit de onderwereld. Om dat bestaan even in het onlicht te zetten (bloemetjes zouden misplaatst zijn), brengt de band een 7” uit met daarop de herwerking van twee songs die al eerder terug te vinden waren op 'Supreme Immortal Art', maar dit keer met origineel vocalist Silenius op krijszang. Nochtans is dit iets wat fans en liefhebbers van echte black metal in huis dienen te halen, zelfs al staat 'Supreme Immortal Art' in de platenkast.
In tegenstelling tot vele collegae heeft Abigor letterlijk nooit een toegeving gedaan om een ruimer publiek aan te spreken. Integendeel, toen duidelijk werd dat de band iets meer de symfonische richting uit ging (ook gebruikten ze altijd al toetsen ter ondersteuning), lieten de heren 'Apokalypse' op de mensheid los, een mini-album met de meest rauwe, venijnige en smerige black metal. Nochtans, ondanks alle drukdoenerij bleef het wel zo dat Abigor leveranciers waren van sterke melodieën met de nodige graad van angstaanjagendheid in. De groep heeft het zichzelf nooit makkelijk gemaakt, maar maakte telkenmale muziek voor doorzetters.
Dat ook nu weer de nummers geen gesneden koek zijn, mag al duidelijk worden bij aftrapper 'Supreme and Immortal'. Opnieuw heeft Abigor laag op laag van venijnig scherpe gitaren geplaatst, die vaak linksaf slaan wanneer rechtsaf wenselijker zou zijn. Dat drukke karakter maakt het dan ook in eerste instantie moeilijk om echt een lijn te vinden, laat staan enige melodie. Nochtans zit die er wel in, iets dat de groep pas prijs geeft na een luisterbeurt of drie, wanneer de structuur van beide nummers zich openbaart. Het ranzige en smerige karakter komt nergens over als een pose, waardoor Abigor zelfs na twintig jaar nog altijd vervaarlijk klinkt. Ook 'Soil of Souls' is een beest van een chaotische track, eentje die misschien iets minder holderdebolder binnenkomt, maar die evenveel weerhaken bevat.
Kers op de taart is zonder twijfel de strot van Silenius. Wie de man kent van zijn vocale werk bij Summoning heeft hem duidelijk nog niet op zijn meest agressieve gehoord. Dat is hij hier wel. Vaak wordt Nocturno Culto van Darkthrone geroemd om zijn vitriolen strot, Silenius gaat daar echter genadeloos over. Zo giftig, duister, smerig en in-your-face zijn er maar weinigen, iets dat overigens opgaat voor de band tout court.
Met twee decennia dienst blijft dit Oostenrijkse duivelsgebroed ongemeen hard, compromisloos en overtuigend de glorie van de gehoornde zingen. Moge hun met bloed bevlekte bekers nog twintig jaar langer gevuld blijven, want dit is satanische klasse van de hoogste graad.
