Acaro is een vrij jonge band die zich ten volle laat inspireren door de zogeheten moderne metalcore (zijnde de afdeling die qua geluid aansluiting vindt bij de melodieuze death metal). Daar komt nog eens bij dat de heren op zich best wel een punk-achtige attitude hebben, want het geheel moet vooruitgaan, heeft geen nood aan franjes en klinkt smerig. Dat maakt 'The Disease of Fear' best genietbaar, al is er nog steeds ruimte voor verbetering.
Agressief en compromisloos is waarschijnlijk wat Acaro het best samenvat. De geregeld opduikende melodieën, flitsende solo's en polkariffs doen meer dan eens denken aan bands in de lijn van At the Gates en vooral de harde tint die Acaro's muziek kenmerkt, doet het geheel glijden in de richting van death metal met de nodige subtiliteit. Maar aan de andere kant zijn er dan de occasionele breakdowns en de smerige zang die dan weer eerder aansluit bij een act als Unearth: dezelfde aanpak, een iets andere inkleuring van het geheel.
Toch weet dit vijftal uit Boston zich te distantiëren van de meeste metalcorebands omdat zij voluit voor de rauwe en harde aanpak gaan. Jazeker, er zit nog melodie in het geheel, maar het belangrijkste is dat alles moet beuken en grooven. Doordat de band steevast op het randje tussen death metal en metalcore laveert, kan het wel zijn dat fans van verschillende kampen hier niet direct mee overweg kunnen. Maar het staat wel vast dat Acaro op zijn best is wanneer de heren zonder poespas het gaspedaal stevig indrukken. De tragere passages zorgen er meestal voor dat de muziek wat aan impact inboet en dat is best jammer, gezien het hoge octaangehalte van de rest.
Toch weet 'The Disease' of Fear' nog niet volledig te overtuigen: het balanceren tussen twee genres is nog te duidelijk aanwezig, de songs hebben niet allemaal een deftige hook en dat hyperkinetische werkt erg vermoeiend door een gebrek aan echt pakkende riffs. Maar de juiste zaadjes zijn geplant om in de toekomst een loeier van formaat te maken. Het valt te hopen dat ze dat ook effectief doen.
