Aeon Spoke is een indietrio uit Miami en bestaat uit sleutelleden van het gesplitte progmetal-unicum Cynic. Daarvan kwam in 1993 de enige cd uit: het vooruitstrevende 'Focus' was een uitstekende mix van progressieve metal en jazz en staat geboekstaafd als een essentieel progmetal-album. Na een vermoeiende Europese promotournee leek de passie echter uitgedoofd en de band ging uit elkaar. Rond de eeuwwisseling richtten zanger-gitarist Paul Masvidal en drummer Sean Reinert samen Aeon Spoke op: een resolute keuze voor statige indierock met emo-kantjes. Hun zelfgetitelde tweede plaat staat net zoals voorganger 'Above the Buried Cry' (2005) vol mistroostige, introverte gitaarsongs die herinneren aan bands als Muse en Keane.
Het gelaagde geluid dat men al op het debuutalbum kon horen, wordt hier nog aangedikt met muzikale sfeermakerij en laat dankzij het technische vernuft van de bandleden weinig te wensen over. Dankzij het puike samenspel en de soms inventieve structuurwendingen krijgen de betere songs net dat ietsje meer (opener 'Cavalry of Woe', 'Pablo at the Park'). Masvidal, Reinert en bassist Evo zijn immers doorgewinterde vaklui, die instrumentaal en vocaal even sterk in hun schoenen staan als de beste metalmuzikanten. Zo zijn nummers als 'Sand and Foam' en 'The Fisher Tale', met hun ingehouden-sombere sfeer en smartelijke tekst, duidelijk verwant aan het uitstekende latere werk van de Zweedse progdeathmetal-outfit Opeth. In datzelfde paradigma zijn de artiesten ook conceptueel van geen kleintje vervaard: de gezwollen promoteksten op hun website lezen als manifesten over Kunst en de Menselijke Natuur. Er wordt nergens apologetisch gedaan over die hoogdravende ideeën, de heren gaan er integendeel prat op: "We're okay with art taking itself seriously and approaching it with the weight of the world. Lightness doesn't appeal to us. We want to get down and dirty with human experience and allow our art to reflect that". Deze manier van denken zou wel eens voor verfrissende resultaten kunnen zorgen in het van ironie vergeven indie-wereldje. Jammer genoeg is Aeon Spoke niet de groep die een nieuwe trend op gang zal brengen: ondanks hun vrij aangename vormelijke aspecten, zijn de meeste songs op dit album gewoon niet interessant genoeg. Ook Masvidals geëmotioneerde zang kan danig op de zenuwen beginnen werken en doet na een tijdje al te zeer denken aan Matt Bellamy, de "gepassioneerde" klaagvrouw van Muse. Masvidal en de zijnen nemen verder bitter weinig risico's in hun composities: 'Yellowman' en download-single 'Emmanuel' klinken bijvoorbeeld als weinig meer dan de grootste gemene deler van de hoger genoemde groepen en laten nauwelijks een indruk na. 'Aeon Spoke' kabbelt aan een gezapig tempo voorbij en slaagt er soms even in te irriteren (het pathetische 'Nothing'), maar nooit te intrigeren.
Na het avontuurlijke Cynic wil Aeon Spoke blijkbaar op veilig spelen: met een belezen treurwilgimago en de waaierende, wat makke sound mikt de band duidelijk op een zo breed mogelijk emo- en indiepubliek. Jammer genoeg lijkt het alsof de behaagzieke Masvidal het cliché tot standaard verheft en bijzonder snel tevreden is met zijn schrijfsels, waardoor Aeon Spoke onopgemerkt blijft in de grijze massa van gelijkaardige bands.
Meer over Aeon Spoke
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
