De laatste tijd loop het behoorlijk goed in de Belgische metalscene: niet alleen overstijgen steeds meer bands de grijze middenmoot, ook blijken er meerdere genres te bestaan dan louter de alom geprezen death metalsector. De meest interessante ontwikkelingen gebeuren binnen doom metal, die tegenwoordig de clichés volledig mijdt of gewoon de meest volwassen platen aflevert, zowel klankgewijs als op compositorisch vlak. Wie daaraan mocht twijfelen, mag er gerust de meest recente schijven van onder meer My Lament of Insanity Reigns Supreme naast elkaar leggen. Akem Manah is een vrij nieuwe naam, die met hun debuut een positieve nadruk achterlaat, al is er nog wat werk aan de winkel.
Als statement van doorzettingsvermogen is dit plaatje alvast een sterk signaal, aangezien de heren werkelijk alles zelf deden: opnames, artwork, productie, mix, ... Die volledige controle maakt dan ook dat het geheel aan een zeer scherpe prijs kan worden verdeeld, en dat is een mooi gebaar. Het artwork is sober en verzorgd, al mogen meer doombands afwijken van het zwarte en grijze kleurenschema dat echt wel iets te vaak wordt gebezigd.
Klankgewijs is er lang aan geschaafd, maar de onervarenheid van de bandleden op productioneel vlak laat zich wel gelden. Zo mist de totaalsound wat punch (vooral de gitaren klinken iets te flets), zijn de drums vrij nadrukkelijk aanwezig en is ook vocalist Xavier (tevens Voidwork) iets te ver op de voorgrond geschoven. Aan de andere kant, veel vaderlandse death metalplaten die wel een professionele studio hebben gezien, slaan de bal op klankvlak grondig mis, dus wie kan leven met een iets gruiziger of ongepolijster geheel, zal er vast en zeker geen problemen mee hebben.
De band teert vooral op slepende songs met de nodige sfeerschepping, en de toevoeging van ijle keyboards of een paar Oosterse instrumenten geeft de nodige extra's. Maar toch ontsnapt de groep op dit moment nog niet aan de clichés van het genre: de rauwe downtempo gitaarlijnen, de zweverige en soms huilerige melodieën of vooral het afwisselen tussen melancholische cleane zang en diepe putgrunts. Toegegeven, dat vormt de hoofdmoot van elke doomplaat, maar er had meer in kunnen zitten. Nu blijft Akem Manah vaak nog iets te netjes binnen de lijntjes kleuren. Daarentegen is een track als 'Dead for Days' er los op, dankzij een aangrijpende melodie en een sterke opbouw.
Vocalist Xavier doet goed zijn best, maar het knagende gevoel blijft dat hij vaker zijn diepe brul mocht bovenhalen. Die zit goed (al mocht die dan weer sterker in de mix vooraan zitten), waar zijn cleane zang of declamatie soms snel tegensteekt. De combinatie van een mooi posh English accent met een geforceerde snik maakt de cleane passages geregeld te pompeus en daardoor schieten ze hun doel voorbij. Aaron Stainthorpe van My Dying Bride past diezelfde techniek ook toe, maar bij die act hoort het bij het geheel en hier doet het wat geforceerd aan. Het is dan weer wel hartverwarmend om eens een zanger te horen die daadwerkelijk een Brits accent aankan, iets waar het bij bijzonder veel non-Britse acts al eens aan mankeert.
Los van de werkpunten, blijft 'The Testament of Sealant Mound' een meer dan degelijk debuut, dat het beste doet verhopen voor de toekomst. Mocht de band iets meer spelen met tempo en vooral ietsje bruter gaan, dan zal het volgende album best een knaller kunnen zijn. Op dit ogenblik is Akem Manah een act die nog wat moet groeien, maar die al geregeld hints van hun volle potentieel laat horen.
Meer over Akem Manah
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
