Alsof de bandnaam en titel van dit mini-album nog niet genoeg de nadruk erop legden: de heren van Alehammer nemen zichzelf nauwelijks serieus. Hoewel de groepsnaam kan doen vermoeden dat het hier gaat om een flauwe folkmetalband, houdt Alehammer zich op in de meer extreme regionen van de crust en death metal. En toch klinken de zes tracks voor een of andere manier ongecompliceerd vrolijk, al wordt dat wel gekoppeld aan een portie agressie om volmondig 'U!' tegen te zeggen.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: subtiliteit is hier totaal niet aan de orde. Het geluid is smerig tot ranzig toe en dat maakt dat zowel de gitaren als de bas verdraaid hard grommen. De drumkit is het meest gedefinieerd, maar het is gelukkig niet zo als zou het geheel onbeluisterbaar worden. Nee, de heren van Alehammer hebben gewoon lak aan gelikte producties en hun splinterbommetjes van deathcrust zijn eigenlijk beter gebaat bij een dergelijke aanpak. De brallerige semi-grunt die de – waarschijnlijk een beetje kinderachtige – teksten over het geheel brult, doet denken dat een luisteraar in een bar voor geweldenaars is terecht gekomen om drie uur 's morgens.
'Last Orders' en 'Fermented Death' zijn lompe binnenkomers met denderende baslijnen, maar 'ABV 666' laat zowaar een ietsiepietsie van subtiliteit doorschemeren. Het is alvast de track met de meeste melodie, al blijft dat erg relatief. 'Cunts to a Man' begint rustig, maar dat duurt niet erg lang. Zodra de schreeuwzang invalt en de muzikanten vrolijk verder harken, is de toon opnieuw gezet.
Dat onsubtiele en rauwe is dan ook het enige dat als een minpunt kan aanzien worden. Een tweetal songs lijken sterk op elkaar en die smerige aanpak zal vast en zeker niet bij iedereen in goeden aarde vallen, maar aan het eind van de rit blijft wel zeker dat 'Barmageddon' gewoon een leuk agressief plaatje is. Voor de liefhebbers om met een volle pint mee te brullen.
