Alessandro Scarlatti, de vader van de omwille van zijn klavecimbel sonates wat meer bekendere Domenico Scarlatti was van 1703 tot 1708 aangesteld als kapelmeester in de Basilica di Santa Maria Maggiore in Rome. Paus Clemens XI had operavoorstellingen in de heilige stad verboden en dit theatraal opgezette oratorium stelde componisten en toehoorders toch in staat van een soort van theatervoorstellingen te genieten. Il Martirio di Santa Cecilia vertelt het verhaal van de heilige Cecilia (niet toevallig de patroonheilige van de muziek) als gezien door de ogen van de Romeinse functionaris Almachio, die op haar verliefd is. Cecilia zweert echter alle wereldse liefde af en weigert zich tot de Romeinse goden te bekeren zodat zelfs Almachio haar niet meer kan redden van het zwaard van de beul.
De uitvoering begint grandioos, met een orkest dat stevig en statig ondersteund wordt door trompetten, een theatraal gebaar dat de grandeur van het Romeinse keizerrijk moet uitbeelden. De begeleiding van typisch barokke bravoure-aria's, vol met colaraturen, wordt spannend genoeg gehouden en zo zorgen de strijkers van I Barocchisti voor voldoende energie in deze muziek.
De cast van vier zangers is, zacht uitgedrukt, opmerkelijk. De twee vrouwelijke hoofdrollen (die werden in het achttiende-eeuwse Rome ook door mannen gezongen want het was vrouwen strikt verboden in opera of religieuze muziek op te treden) zingen erg stijlvol en verzorgd. Nancy Argenta bezit een helder klinkende stem die jong genoeg aandoet maar soms, zeker in de hoogte wat vermoeid overkomt. Zo gaat ze snel wat opgewonden klinken, zelfs op passages die wat meer beheersing lijken te vragen. Marinella Pennicchi speelt de kleine rol van Cecilias kindermeisje en klinkt even fris maar mist wat accuraatheid op snellere trekjes.
Altus Bernhard Landauer, die Almachio zingt, klinkt soms wat ruw en zo worden bepaalde frasewendingen of sprongen wat onnodig geaccentueerd. Zijn vlakke stem bezit op een aantal plaatsen, maar niet overal, een heel melodische charme.
Tenor Marco Beasly tot slot, die de rol van Almachios vertrouweling speelt, zet een heel opmerkelijke lezing van deze rol neer. In ons land treedt hij regelmatig op met eigen werk, neo-barokke composities die vaak terugslaan op de volksmuziek uit zijn eigen Italië en het is zijn karakteristieke parlando stijl die hij op deze opname hanteert. Dat resulteert in recitatieven die net niet gewoon gesproken worden. In de aria's komt hij veel melodischer uit de hoek maar ook hier zingt hij niet met een karakteristiek geschoolde barokstem. Zijn accent en vlotte beheersing van Scarlatti's Italiaans voegen echter een welkome lokale kleur aan de uitvoering toe. Aan de luisteraar om te bepalen of hij het kan smaken of niet...
Dit is een verzorgde uitvoering van dit vergeten oratorium maar een echte uitschieter is het ook niet: de zangers hadden net dat beetje meer kunnen charmeren en enkele passages in het orkest (de aria met obligaat trompet 'Odo il lazio, odo le sfere' bijvoorbeeld) komen ook wat onafgewerkt over. Toch blijft dit boeiende muziek die liefhebbers van barokmuziek best in hun verzameling mogen steken.
Meer over Alessandro Scarlatti
Verder bij Kwadratuur
