Het is al langer bezig, maar nu begint het echt op te vallen: de jaren tachtig zijn – qua metal dan toch – helemaal terug. Wie zich even verdiept in populairdere acts van de laatste jaren, merkt onder andere een Steel Panther op die de glamrock doet herleven en dit Alpha Tiger, die resoluut voor wat zo mooi heet 'old school heavy metal' gaat. Dat is een duidelijk eerbetoon aan bands als Saxon, Iron Maiden of Judas Priest en vooral hoe die bands klonken toen ze nog erg jong waren. 'Beneath the Surface' van het Duitse Alpha Tiger is geen slecht album, maar volledig overtuigen met hun retro-aanpak doen ze toch nog niet.
Alles aan deze plaat ademt de sfeer van het verleden uit: de productie is (bewust?) wat droger en rechtlijniger gehouden, waardoor de muziek en vooral de gitaartracks fijner klinken. Dat is voor de talloze melodieën en solo's een flink voordeel, want die komen nu erg solide uit de verf. Melodie is trouwens het sleutelwoord, want er wordt volop gebruikt gemaakt van de twee gitaristen en de dubbele gitaarlijntjes zijn alomtegenwoordig.
De zang van Stephan Dietrich is echter geregeld een zwakke schakel in het geheel. De brave man beschikt nu eenmaal over een vrij hoge en nasale stem, iets wat vaak terugkeert binnen Duitse heavy metal. Bij de potiger songs stoort dat niet en weet hij zich flink staande te houden te midden het gitaargeweld, maar zodra het tempo wat terugvalt en vooral hij zelf meer in de kijker loopt, valt hij al eens door de mand. Hij mist voorlopig nog echt de spreekwoordelijke cojones om een volledig album te blijven boeien.
Alpha Tiger heeft een leuke plaat gemaakt voor fans van klassieke heavy metal, maar het recept staat nog niet helemaal op punt. Vooral de tragere songs missen spankracht, maar zodra de band meer van leer trekt, is dat snel vergeten. Wie weet, als ze de volgende keer resoluut kiezen om het gaspedaal in te duwen, kan dat best wel iets worden.
