Met Aaron Moore (Volcano the Bear), Dave Nuss (No-Neck Blues Band) en Sheila Donovan (Laboratory Theater Company) kunnen de drie van Amolvacy al aanzienlijke muzikale adelbrieven voorleggen buiten de platgetreden muzikale paden. Op 'A La Lu La' vertaalt zich dat in een opvallend muzikale voorkeur voor low budget doe-het-zelf muziek.
De tracks, die raakvlakken vertonen met psychedelische trance, klinken meer dan eens als magische dansen van een stam grootstadsindianen die gesnoven hebben van jazz, vrije improvisatie en hedendaagse klassieke muziek. Stompende drumpartijen en rammelende percussie zorgen voor een rituele sfeer, waarbij de enthousiaste zang van Donovan extra bezwerend klinkt. Met drum en bas wordt een elementair raamwerk ineengetimmerd dat wordt aangevuld met goed gemikte akoestische klanken (soms slechts fragmenten) van viool, cello of (ook even) trompet. De strijkers worden daarbij niet op de klassieke, zoete manier gehanteerd, maar in flarden, mekkerend, dissonant door elkaar lopend of dissonant naklinkend – alsof de stam een sitarenthousiasteling in de rangen heeft.
Op geen enkel moment wordt het geluid vol gespeeld. De leegte maakt de muziek extra direct en ambachtelijk en geeft een erg vrije indruk. Toch blijkt al snel dat er hier minstens evenveel beheersing en controle aanwezig is. In het catchy 'Ho Ho Kus' is Donovan bijna sprekend te horen waarbij ze wel de toonhoogte mooi laat variëren en in 'Om Cakes' lijken de strijkers quasi chaotisch en slordig door elkaar te lopen, maar geleidelijk aan wordt duidelijk dat ze zich toch volgens een bepaald plan bewegen.
In de soms wat verdoken uitwerking van de nummers komt trouwens de muzikale ambitie van Amolvacy het duidelijkst naar boven. Door een veranderend arrangement komen de strofes van 'Lula' in verschillende settings terecht en in de repetitieve drumpartij van 'Vehicular Bitterness' zorgt de suggestie van toonhoogte in de verschillende trommen voor een riffachtig effect. Het meest indrukwekkend is echter de constructie van 'Alyptyg Nymakh' waarin de melodie ontwikkeld en behandeld wordt als in de traditie van de "grote" klassieke muziek. Vanuit één enkele noot ontstaat een basiscel van drie noten die vervolgens ontwikkeld wordt tot een echte melodie. Deze wordt later op haar beurt gevarieerd en is bij momenten in verschillende gedaanten tegelijk te horen. Bovendien is in deze track bijzonder veel aandacht voor de (bescheiden) orkestratie hoorbaar.
Met weinig instrumenten en al even weinig virtuositeit weet het trio van Amolvacy van 'A La Lu La' een intrigerende en knap maar tegelijkertijd "elementair" klinkende plaat te maken. De muzikaliteit in de afwerking is bij momenten ijzersterk, maar wordt bij voorkeur verborgen achter een dosis nonchalance.
Meer over Amolvacy
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
