Het Finse Amoral wist een tijd geleden een redelijk positieve indruk na te laten met twee albums die bol stonden van behoorlijk technische en flitsende death/thrashmetal. Het was misschien net niet opvallend genoeg om een echt grote naam te worden, maar er zat zeker en vast potentieel in en de songs waren puik opgebouwd. Fast forward naar 2009, en er blijkt een pak veranderd te zijn in het Amoral-kamp. Allereerst werd de schreeuwlelijk van dienst vervangen door zowaar een popzanger en blijkt ook de muziek nauwelijks nog raakvlakken te hebben met voorheen.
Die behoorlijk ingrijpende stilistische wijziging valt nergens meer op dan in opener 'Release': op een bedje van met delay doordrenkte gitaren mag de nieuwe frontman zijn ding doen. In de refreinen mag het iets heftiger zijn, maar in vergelijking met vroeger is de definitie van het woord 'heftig' flink verwaterd. Dit klinkt alsof de band een poging doet om zowel Sentenced als popmuziek te benaderen, en ergens lukt dat ook wel, tot spijt van wie het benijdt. Het klinkt allemaal bijzonder radiovriendelijk en alle scherpe kantjes zijn compleet weggevijld. Dat zorgt er dan ook voor dat dit plaatje té gelikt, té netjes en vooral té braaf is. Hier en daar probeert de groep om nog wat diabolischer voor de dag te komen, maar faalt dan miserabel. Zo is 'Sex 'n' Satan' met voorsprong een van de lulligste songs die dit jaar verschenen, en drijft 'Song For the Stubborn' op een afgrijselijke soort teenage angst waar platcommerciële poppunkbands het schijnbare alleenrecht op hebben. Dat deze gewaagde zet de heren geen windeieren zal leggen, lijdt weinig twijfel, maar een dergelijke radicale ommezwaai roept toch ook een pak vragen op.
Wie metal graag radiovriendelijk en ongevaarlijk heeft, zal zich kunnen verheugen met dit album. Het geheel klopt en in wezen is dit weinig meer dan een popplaat met hier en daar nog wat ruigere gitaarpartijen. Maar het geheel is zo wanstaltig plat, voorspelbaar en safe dat een meerwaardezoeker hier grijze haren van krijgt.
