Anaïs Mitchell is een Amerikaanse die sinds 2004 tot de wereld van de singer-songwriters toetrad, met haar debuut ‘Hymns for the Exiled’. Drie jaar later, in 2007, bracht ze ‘The Brightness’ uit. Deze twee platen bevatten duidelijk referenties naar het werk van Ani DiFranco, al heeft Mitchell ook zeer duidelijk een eigen geluid gecreëerd binnen het genre. Op haar derde plaat, ‘Hadestown’, versterkt Mitchell haar eigen plaats binnen de singersongwriterscene nog meer.
Hadestown kreeg als subtitel het label ‘a folk opera’ mee. Het is dan ook een conceptplaat die werd opgebouwd rond het mythische liefdesverhaal van Orpheus en Eurydice. Het verhaal wordt op deze cd echter verplaatst naar het ‘post-apocalyptische Amerika ten tijde van de depressie’, zoals de muzikante het zelf verwoordt. Met opera heeft de muziek op deze plaat verder weinig te maken, behalve dan dat de verschillende zangers – overigens allen gerenommeerde muzikanten - namen uit het Orpheusverhaal kregen toebedeeld. Zo neemt Justin Vernon, in een ander leven ook gekend als Bon Iver, hier de niet onbelangrijke rol van Orpheus op zich, terwijl Mitchell transformeert tot een heuse Eurydice. Spelen verder nog een rol: Ani DiFranco zelf als Persephone, Greg Brown als Hades en Ben Knox Miller van The Low Anthem als Hermes. Al deze gastmuzikanten zorgen ervoor dat het geluid van de plaat wordt opengetrokken en niet zo intiem is als wat Mitchell op haar vorige albums liet horen.
Een dromerige aftrap kent het album met het zeemzoete ‘Wedding Song’. Hierin worden meteen alle troeven op tafel gelegd, want voor dit onvervalste duet kiest Mitchell een indrukwekkende tegenspeler: Justin Orpheus Vernon. Het volgende nummer (‘Epic Part I’) neemt Vernon dan volledig voor zijn rekening. Het ‘lalala-koortje’ creëert een dromerige, haast paradijselijke sfeer. Helaas lijkt dit nu niet meteen de beste ingeving en ook de nageaapte dierengeluiden aan het eind zijn bedenkelijk tegenover de aanvankelijke sfeer van het nummer. Toch kan men hier niet al te lang bij stilstaan, want daarop volgt met ‘Way Down Hadestown’ wél een echt hoogtepunt. Een koor waarin de voorgenoemde grote namen zich verzamelen, zorgt voor een aanstekelijke, zelfs nog meer swingende retro-sfeer. Even lijken de hoogtepunten elkaar in snel tempo op te volgen. Nu is het de brommende Greg Brown die aan Mitchell gekoppeld wordt voor het heerlijk zoete ‘Hey, Little Songbird’.
Over ‘Gone, I’m Gone’, ‘When The Chips Are Down’ en afsluiter ‘I Raise My Cup’ zal niet al te veel inkt vloeien. Andere nummers verdienen het des te meer aangeprezen te worden, zoals het aanvankelijk wat experimentele en daarna door mysterieuze samenzang gedragen ‘Wait For Me’ (Vernon en Knox Miller), het bluesgetinte ‘Why We Built The Wall’ (Brown), het soulvolle ‘Our Lady Of The Underground’ (DiFranco) en het heerlijk onschuldige, van strijkers voorziene duet ‘Doubt Comes In’ (Vernon en Mitchell).
‘Flowers (Eurydice’s Song)’ heeft een titel die klinkt als het orgelpunt van het album en is het enige lied dat enkel door de verantwoordelijke songsmid wordt gezongen: Anaïs Mitchell. Precies haar kenmerkende aanpak, lees haar stemgebruik én stemklank, draagt dit lied. Nu staat of valt de appreciatie voor dit nummer precies bij de liefde voor haar eigengereide stemklank of -gebruik. Een ijzersterk nummer is het in elk geval.
Het a capella ‘Nothing Changes’ klinkt als een speelse kinderhymne. Dit is in schril contrast met het daaropvolgende, door Vernon hartverscheurend gebrachte ‘If It’s True’. Naast deze bezongen nummers is er op ‘Hadestown’ ruimte voor verschillende instrumentale composities die het soundtrack-gehalte de hoogte in jagen.
Al bij al kan ‘Hadestown’ doorgaan voor een typische vrucht van de hedendaagse, aan de Amerikaanse folk verwante muziek. Daarom kan de naam ‘folk opera’ de lading vrij goed dekken. Of het nu een goed idee is een dergelijke plaat uit te brengen, kan in het midden worden gelaten, doch het geheel lijkt door de grote verscheidenheid aan muzikanten veel weg te hebben van een veel te gevarieerde soundtrack. Ook de bedenking dat het moeilijk wordt om met dergelijke cast op tournee te trekken, kan naar voor gebracht worden. Toch kan men er niet omheen dat doorheen de plaat, na enige luisterbeurten, vele muzikale pareltjes naar boven komen.
Meer over Anais Mitchell
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
