Anatrofobia is een Italiaanse band die al van in de vroege jaren '90 een discografie bijeenspeelde met muziek die onder de noemer experimentele jazzrock kan worden gecatalogiseerd. 'Brevi Momenti di Presenza' wordt door de groep zelf als een stijlbreuk met hun vorige werk bestempeld. Zo wordt er – naast het gebruikelijke instrumentarium van percussie, bas en sax - op dit werk heel nadrukkelijk met live-elektronica geflirt. Dit werk is dan ook met momenten veel eerder verwant met experimentele elektronica en abstracte ambient dan met de muziek die Anatrofobia vroeger pleegde te spelen.
De band koos duidelijk voor het credo 'minder is meer'. Een van de kwaliteiten van een muzikant is niet alleen om een interessante stem te hebben, maar daarnaast ook weten wanneer te zwijgen. De heren nemen dat in tracks 1 tot en met 4 en tracks 11 tot en met 14 heel letterlijk. Een drumroffel die een spanning opbouwt die niet wordt ingelost (in de openingstrack), geïsoleerde cimbaalaccenten, een onderkoelde soundscape, een verdwaalde gong of een galmende sax zijn vaak de enige elementen die de stilte doorbreken. Soms is het zelfs niet duidelijk hoe een welbepaald geluid is gegenereerd. Op de website van de groep is een track-by-track toelichting terug te vinden die hierover ongetwijfeld uitsluitsel biedt, maar die is helaas enkel in het Italiaans beschikbaar. De sfeer die het drietal creëert is de ene keer bevreemdend, de andere keer contemplatief. De ijle solopercussie in de elfde track herbergt bijvoorbeeld zen-achtige kwaliteiten. Soms bezit de muziek ook een zekere schoonheid. Dit wordt in de tweede track treffend geïllustreerd: een fragiele altsax en een galmende elektronicaklank smelten mooi samen terwijl heel sobere percussie de fascinerende klankkleur subtiel onderstut. Kortom, de meeste stukken zouden uitstekend als soundtrackmateriaal bij een documentaire of artfilm dienst kunnen doen. In tracks 5 tot en met 10 wordt de elektronica achterwege gelaten en toont Anatrofobia zich van haar explosieve kant. Zo bevat de achtste track hoekige jazzrock, terwijl de zesde en negende compositie, door het stevige, loeiende saxgeluid, de druk articulerende elektrische bas en het bedrijvige drumwerk, doet denken aan het Last Exit van Bill Laswell en Peter Brötzmann of de samenwerkingen van deze laatste met Peter Friss Nielsen en Peter Uuskyla.
De veertien tracks zijn mooi aan mekaar gemixt zodat het geheel zich laat beluisteren als één vreemde geluidstrip. Met momenten lijkt er kop noch staart aan dit werk te krijgen, maar net dit ongrijpbare zorgt ervoor dat het werk blijft fascineren.
Meer over Anatrofobia
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
