Sommige groepen lijken voorbestemd om voor de meeste mensen een nobele onbekende te blijven. Het Braziliaanse Angra bijvoorbeeld: deze heren maken al jaren de ene sterke schijf na de andere, maar echt bekend zijn ze toch niet. Jammer, want hun erg melodieuze en progressief getinte metal is elke plaat opnieuw een heuse belevenis, iets wat op hun laatste worp 'Aqua' nauwelijks anders is. Maar waarschijnlijk heeft Angra vrede met hun status en zolang zij daar niet om malen, wie dan wel?
'Aqua' is – net zoals de meeste Angra-albums – een verhaal met een rode draad. Niet restrictief, want er kan bezwaarlijk gesproken worden over een heus conceptalbum, maar doorheen de plaat waart de geest van de titel rond. Naar aloude gewoonte mag een bombastische intro het geheel openen. 'Viderunt te Aquae' doet dat dan ook geheel in stijl, met heerlijk gelaagde keyboardpassages en verweesde koren, die een grootse atmosfeer scheppen. Evenals de traditie vereist, is de eerste echte song een vrij potige stamper en ook hier stelt 'Arising Thunder' niet teleur. De drums van oudgediende Ricardo Confessori (terug op het krukje na jaren afwezigheid) geven het geheel een stevige drive en het gitaarwerk is eens te meer puik.
Hoewel Angra een van die bands is die met graagte veel keyboards gebruikt om hun songs meer opsmuk en diepte te geven, blijft de gitaar toch het belangrijkste instrument. De ritmepartijen zijn solide en de melodieën en solo's zijn vaak intricater opgebouwd dan een eerste, oppervlakkige luisterbeurt doet vermoeden. Wie daaraan mocht twijfelen, mag gerust 'The Rage of the Waters' of 'Lease of Life' eens onder de loep nemen. Rustpassages worden daarbij niet geschuwd, zodat de gehele rit mooi afwisselt en een lekkere spanningsboog hoog houdt.
Zanger Edu Falaschi kwijt zich ook opnieuw netjes van zijn taak, maar het blijft natuurlijk wel zo dat zijn vrij hoge timbre geen spek voor ieders bek is. Mensen die reeds vertrouwd zijn met de sound van Angra malen daar veelal niet om, maar een gewaarschuwd luisteraar is er twee waard. Falaschi kan overigens heel sterk zingen, maar sommige mensen verkiezen nu eenmaal een ietwat ruiger klinkende frontman.
Met 'Aqua' heeft Angra opnieuw een solide schijf afgeleverd die perfect aansluit bij de overige albums van de heren. Nieuwe fans gaan ze hiermee niet maken, want er wordt geen duimbreed afgeweken van hun vertrouwde stijl. Niet dat dit een must is, maar zo blijft Angra wel netjes zijn positie handhaven.
Meer over Angra
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
