De meest krachtige band in de wereld, zo luidt het volgens de bio. Dit is trouwens volgens diezelfde bio een album dat geen enkele andere band zou kunnen maken, dankzij de ruime invloeden die de heren gebruiken, waarbij een soortement energieke mix van punk en vingervlugge soli precies de clou is. Even los daarvan, klopt dit niet bepaald. Dat biografieën vaak overroepen zijn, is geen mysterie, maar dit is er behoorlijk over, vooral aangezien dit een volstrekt verwaarloosbare schijf is, wars van enige interessante aanpak.
Over die wilde mix van punk en shredding (het vingervlug soleren) kan een mens behoorlijk kort zijn: echt veel mix is er niet aan. De hoofdmoot is een soortement punkrock 'n' roll, die vooral gebukt gaat onder een flink ondermaatse productie. Nu hoeft dat hoegenaamd geen beletsel te zijn, maar door de wel heel fletse klank van dit album verliest het geheel behoorlijk aan sterkte en het was al niet bepaald de meest krachtige plaat van het moment. Verder is de wat infantiele humor leuk voor welgeteld twee seconden, maar zeker en vast niet langer. De lol van tracks als 'Get A Job', 'Just Guzzlin'' of 'Bald Headed Woman' is er enorm snel af en dan zou de muziek normaal gesproken de zaak moeten redden. Helaas is het ook daar armoe troef: de flauwe kopie van onder andere Anthrax, Toy Dolls en een heel klein beetje Black Flag mist vaart, panache en vooral het doel. De zang is vrij brallerig en wordt na verloop van tijd ronduit irritant, de gitaarsound is werkelijk om te huilen amateuristisch en de dappere poging om te bereiken wat een act als Municipal Waste zonder problemen uitvoert valt als een baksteen in het water.
Over albums als dit is het makkelijk om kort te zijn: oninteressant en absoluut waardeloos. Elke muziekliefhebber kan beter het zuurverdiende geld aan iets anders uitgeven. Frans Bauer heeft nog meer merites dan dit.
Meer over Annihiliation Time
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
