Eind jaren '90 verliet bassist Duncan Patterson zijn Engelse metalband Anathema om met zanger-gitarist Michael Moss het gothrock-project Antimatter op poten te zetten. Samen schreven ze drie platen bij elkaar, tot Patterson bij de release van 'Planetary Confinement' (2005) zijn vertrek aankondigde – om zich alweer aan een nieuw project te wijden, Ion. Moss besloot zonder zijn partner in crime door te gaan, met als resultaat dit vierde album. Waar zijn voorganger nog was opgedeeld in akoestische gothrocksongs en duistere ambientpassages, bestaat 'Leaving Eden' uit langzame, etherische rocknummers die doen denken aan Madrugada en The Black Heart Procession, maar dan met een streepje meer gitaarsolo's.
Voor mensen die Antimatter nog niet kennen, zal veel afhangen van het al dan niet kunnen smaken van Moss' zang. De man beschikt immers over zo'n viriel stemgeluid waarmee men in de jaren negentig werd doodgeknuppeld toen Pearl Jam net was doorgebroken. Elke ongeschoren wannabe wilde toen plots als Eddie Vedder klinken: Scott Weiland van Stone Temple Pilots, Gavin Rossdale van Bush... De heren streefden allen naar een dergelijke expressieve bariton, waarmee de innerlijke pijn op een gevoelige edoch mannelijke wijze kan geuit worden, af en toe geïnterjecteerd met een gepassioneerde kreun of een binnensmonds geluid. Een generatie later blijkt ook Moss zulk een zanger die de rest van zijn muzikale carrière vergelijkingen met Eddie Vedder zal moeten doorstaan. Het zou echter jammer zijn Antimatter daar op af te rekenen, want 'Leaving Eden' is verre van slecht. De cd baadt in een donkere, stemmige sfeer die de nummers een comfortabele flow verleent. 'Another Face in a Window' is geboren vanuit hetzelfde ontheemde gevoel als Led Zeppelins 'No Quarter', terwijl het tedere 'The Immaculate Misconception' ontaardt in een woordeloze zee van deprimerende pracht. Weliswaar bezondigt Moss zich regelmatig aan rockclichés die laten merken dat hij in een milieu van headbangers is opgegroeid. Desalniettemin kan de artiest zijn nummers op overtuigende wijze neerzetten, dankzij de hulp van de vaste Antimatter-crew en ook Anathema-gitarist Danny Cavanagh, wiens gitaar- en pianopartijen steeds fijne hooks opleveren. Helaas worden Moss' teksten, die op zich al melodramatisch zijn, nog uitvergroot door zijn theatrale zangstijl. De songs zelf balanceren ook steeds op het randje van de pathetiek door de wat sentimentele strijkersarrangementen en de schaarse bombastische uitbarstingen van de groep. Het grootste euvel blijkt echter dat 'Leaving Eden' nergens zijn invloeden overstijgt, maar steeds als het rockerige puberbroertje van Madrugada of The Black Heart Procession klinkt.
Het vierde album van Antimatter, nu een eenmansproject, laat horen dat zijn schepper wel over enig talent beschikt, maar Moss blijkt onvoldoende begaafd om een hele plaat te kunnen dragen. De sombere, slepende tracks op 'Leaving Eden' laten zich aangenaam genoeg beluisteren en zijn af en toe zelfs gedenkwaardig. Daarentegen biedt het album nergens een meerwaarde die van Antimatter een originele stem kan maken in de huidige goth-scène.
Meer over Antimatter
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
