Net wanneer iemand het niet meer verwacht, duikt Phil Anselmo alweer op! Deze keer niet in een of ander duister en obscuur black metalbandje, of een goor death metalcombo, maar zowaar in een punkband! De veelzijdigheid van de man is enkel te prijzen, al zijn niet al zijn exploten even memorabel. Arson Anthem is alvast erg vuile punk met een dikke crustlaag, eentje die nooit of te nimmer uit de gore onderbuik der maatschappij wil kruipen, maar integendeel aan de botten knaagt tot de verrotting en de stank niet meer te harden is.
Het valt niet moeilijk om de invloeden van Arson Anthem aan te duiden: de opgefokte agressie en de snelle songs bevatten vele knipogen naar DRI, de lawaaiierige aanpak en de rauwe productie laten meer dan eens Discharge als naam opduiken en zelfs de brallerige inslag van een Rancid zit hier en daar in het geheel.
Klinkt niet slecht, zou een mens denken, maar dat hangt er van af wat iemand verwacht. Feit blijft dat elk nummer uit hoop en al drie akkoorden bestaat. Daar is al veel goeds mee gedaan, maar Arson Anthem klinkt geregeld ongeïnspireerd en ronduit saai precies dankzij drie akkoorden, en dat is jammer. Er wordt geramd dat het een lieve lust is, maar enthousiasme brengt een mens ook maar zo ver, natuurlijk.
Daarnaast komt ook dat dankzij de wel erg groezelige en rammelende productie niet alles even goed uit de verf komt en de nummers bijzonder hard op elkaar gaan lijken, in casu als hetzelfde rammelende nummer en dat zowaar eenentwintig keer na elkaar. De vermoeidheid slaat dus snel toe en daardoor blijft 'Insecurity Notoriety' iets voor een bijzonder select publiek.
Wie enkel rauwe punk moet hebben, zal zich hier bij in de handjes wrijven. Subtiliteit is nergens aanwezig en dat kan leuk zijn, maar het iets te ver doorgedreven rauwe karakter maakt Arson Anthem geen makkelijke brok voor de overgrote meerderheid.
