Neem een stevige dosis punk, een handvol MOD-muziek, wat new wave, een energieke cocktail van spichtig gitaarwerk, gejaagde drums en cockney zang en giet dat allemaal in vlotte, melodieuze liedjes et voilá: Art Brut is geboren. Dit project rond tegelijkertijd intelligente als geschifte spilfiguur Eddie Agros (smalend "de nieuwe Jarvis Cocker" genoemd) laat met 'Art Brut vs. Satan' zijn derde langspeler op de wereld los. Met grote fan en Pixies-frontman Frank Black achter de studiotafel en een record opnametijd van twaalf dagen, is deze plaat er een kwaliteit koppelt aan een heuse doe-het-zelf kunstzinnigheid.
Art Brut is Eddie, dat spreekt voor zich. Met zijn deels gesproken, deel grillig in de hoogte schietende stem en zijn heerlijk plat accent bepaalt de zanger en voortrekker de identiteit van dit project. Punk en humor vinden elkaar dan ook prima terug in het werk van dit kwartet. Wat immers te denken van het openlijk in twijfel trekken van het Britse muzikale superioriteitsgevoel in het prettige 'What a Rush' ("You like the Beatles / I like the Stones / but these are just records / our parents owne")? Een heerlijk maatschappijkritische geest en eenvoudige bewoording zijn alom tegenwoordig. Muzikale fijnzinnigheid staat duidelijk ondergeschikt aan opiniespuien. Art Brut is dan ook vooral ruw, bruut en gevat. "I love the sound of background noise / I wanna hear the crack in the singers voice", aldus Agros, of ook "Why does everyone wants to sound like U2 / why would you want to / epic guitars aren't new". Dat alles wil niet zeggen dat dit combo muzikaal zwak uit de hoek komt, integendeel. Het tegendraadse, wringende gitaarspel, opklimmende partijen en een melodieuze scherpzinnigheid uiten zich steevast in de hoge registers, wat het ogenschijnlijk schreeuwlelijke karakter van deze muziek beklemtoont. 'Art Brut vs. Satan' zal dan ook geen seconde vervelen, maar blijft elf nummers lang op scherp schieten. Dat wil dan weer niet zeggen dat het loont deze plaat tien keer na elkaar te beluisteren. Zonder enig blad voor de mond, zijn de eerste keer de geheimen er wel af. Op het juiste moment breed glimlachen met deze cd is echter aan te raden.
De derde release van dit arty gezelschap is zeker scherp werk. Eddie Agros weet zijn welbesprokendheid muzikaal erg netjes te verpakken. Fans van Pulp die in het weekend een veiligheidsspeld doorheen hun gerafelde jeans steken, hebben er een aardig kindje bij.
Meer over Art Brut
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
