Soms is het geheel veel meer dan de som der delen. Neem nu het nieuwe rock’n’rollmonster Asylum on the Hill: een band uit Kentucky die samengesteld is uit Hermano-zanger Dave Angstrom en leden van Rosie Rose, Lennon en Superfuzz. Op een goed half jaar tijd blikte het kwartet een knoert van een debuutplaat in elkaar met zeventien beesten van powersongs die het beste van stoner, grunge en bluesrock op energieke wijze samenvoegen en waar zelfs speedrocker Danko Jones een potje op komt meespelen.
Een realistische hoestekening van een ram op een kinderfiets met zijwieltjes: het lijkt wel een parodie op de beruchte bokkenrijders. ‘They catch a ride’, zoveel is zeker. Op een of andere manier weet Asylum on the Hill snedige gitaarrifs, laag zwevende zanglijnen en onversneden rock’n’rollstructuren te bundelen tot uiterst gevatte, melodieuze songs. De band speelt met energie en plezier, maar raast ook stevig door. Toch krijgt deze plaat ook aardig wat zuurstof mee. Zo wordt niet geaarzeld eens over te schakelen naar een stukje kampvuurjolijt met akoestische gitaar en handengeklap in ‘La Pistola’ of applaus van een viertal toeschouwers die de stadionsound van het pittige ‘Beneath the Unfold’ met de grond gelijkmaken. Dat moet ook wel, want laag gestemde gitaren en een grollende bas zorgen vaak voor een dijk van een geluidsmuur.
Een galmende, lage zang die meerstemmig en meezingbaar wordt in de refreinen en een warme, uitgebalanceerde productie geven deze plaat een erg rijk en toegankelijk karakter. Tegelijkertijd lijken opengezette versterkers, zware grooves en uptempo, uitgebalanceerd drumwerk hun uiterste best te doen om het luisterpubliek de gordijnen in te jagen. Zeker turbo speedsongs als ‘Forever More…’, die heerlijk zwaar doorrazen en zelfs de punkspirit bovenhalen, laten een grimmig gezicht van Asylum on the Hill zien.
En dan is er die song met rock’n’rollbeest Danko Jones: het ritme vertraagt tot een dronken wals, ruige gitaren worden ingeruild voor de trekzak en zuivere meekeelzang wordt getransformeerd in een doffe megafoonstem. ‘Last Ride’ past dus niet echt helemaal in het muzikale verhaal van dit album, hoewel deze track qua groezeligheid wel correleert met het ruige karakter van het viertal.
Het is een beetje zonde dat ‘Passage to the Puzzle Factory’ geen vijftien jaar geleden het licht mocht zien. Asylum on the Hill zou zich immers perfect kunnen meten met bands als Soundgarden of Alice in Chains, maar toont nog iets meer ballen. Het zijn die laatste die deze cd een noodzakelijk hedendaags trekje geven en hem als verplichte kost voor Hell’s Angels, Bokkenrijders of andere ruffnecks maakt.
