Post-apokalyptische metal bestaat tegenwoordig dus blijkbaar ook. Naast de gekende schriftjes speelt de band Atoma dit genre namelijk. Wie bij het horen van die term een resem zware gitaren verwacht, is er echter aan voor de moeite, want die zijn bij Atoma flink in de minderheid. Het zijn vooral de keyboards die het mooie weer maken en dat maakt 'Skylight' een etherisch maar toch mooi plaatje.
Ondanks de occasionele aanwezigheid van gromzang, blijft het merendeel van het materiaal op dit album aan de zweverige kant. De gitaren zijn spaarzaam en dienen voornamelijk om de breed uitwaaierende toetsenpartijen extra ondersteuning te geven. Daardoor klinkt Atoma vaak alsof er gecomponeerd werd bij een film, of althans bij erg filmische beelden. Wat betreft dat post-apokalyptisch valt het allemaal nogal mee, aangezien de muziek net iets te mooi en te braaf blijft om daadwerkelijk beelden van verwoesting op te roepen. Maar misschien was dat ook de bedoeling niet, en ging het dit drietal enkel om de stilte die volgt na de explosies. In dat opzicht kan 'Skylight' dan ook aanleunen bij het tweede deel van 'A Grand Declaration of War' van Mayhem, maar dan enkel conceptueel. Het geluid is hier sowieso minder agressief en klinisch.
Het is overigens makkelijk wegdromen op songs als 'Solaris', 'Bermuda Riviera' of 'Cloud Nine', waar emotieve en zweverige geluidspartijen op elkaar gestapeld worden en iemand zacht meenemen, haast als drijven op een rivier van geluid. Bij de iets stevigere songs klinkt het geheel ontegensprekelijk popgericht, maar dan niet op een storende manier. Zo mag het titelnummer een gooi doen naar meest meeslepende song van de maand, want het werkt allemaal wonderwel!
Het valt bijzonder moeilijk om Atoma ergens bij onder te brengen. Een mix van keyboardgerichte filmmuziek met wat metalinvloeden komt nog het dichtste in de buurt, maar het staat vast dat dit bij uitstek een love-it-or-hate-it album zal worden. Neigen naar het eerste mag zeker, want 'Skylight' herbergt enkele bijzonder mooie songs.
