Enige verwarring bij het lezen van deze bespreking is goed mogelijk. Naast deze band bestaat er namelijk nog een Amerikaanse band genaamd Attack Attack! Ook begonnen in 2008, ook een zelfgetiteld album uitgebracht, ook druk aan de weg timmerend. Zij spelen vrij matige metalcore met een commerciële insteek en dat is toch een stevig eind wandelen van de muziek die Attack! Attack! produceert. De Welshmen bevinden zich eerder in het poprock genre, zelf gebruiken ze het woord emo pop om hun muziek te omschrijven. Wat een verschil een uitroepteken al niet kan maken.
Nu kunnen er toch enkele kanttekeningen gemaakt worden bij de benaming emo pop. Om te beginnen is het album wel erg stevig geproduceerd voor een popplaat. De bassen en het gitaarwerk zijn met een volle klank opgenomen en worden zeker niet weg gefilterd ten voordele van de zang. Deze ligt overigens wel in de lijn van de verwachtingen: mooi zuiver en nooit al te ruig. Dit geeft de nummers een erg gepolijst gevoel: hoewel de gitaren en de drum pittig zijn opgenomen zorgt de zang ervoor dat de nummers een erg poppy gevoel meekrijgen. Attack! Attack! gaat ook duidelijk op zoek naar deze middenweg, wat hen in het Verenigd Koninkrijk al flink wat airplay opleverde. Het levert ook een plaat met twee gezichten op, waarop alle nummers balanceren op de slappe koord tussen pop en rock. Enkele keren mislukt de balansoefening en valt de danser in de netten: 'Blood on My Hands' is een rustig nummer, maar is te stroperig om echt aangrijpend te zijn. Meteen daarna klinkt opnieuw een stevigere distortion en schakelt 'Seen Me Lately' opnieuw een versnelling hoger. De structuur is hierbij meestal erg voorspelbaar, een ziekte waar veel bands in dit genre mee te kampen hebben. De nummers beginnen met een stevige gitaar riff, waar dan halverwege een opzwepende drumlijn onder komt te zitten. De gitaar verdwijnt dan even naar de achtergrond tijdens de strofes, om weer helemaal aan de oppervlakte te komen tijdens een refrein oftewel de 'hook'.
Attack! Attack! heeft in sommige nummers wel een tegengif voor deze voorspelbaarheidsziekte. 'Latest Fashion' laat de gitaren heel wat steviger rollen en in 'Nemesis' zorgt een schitterende akkoordenprogressie voor een muzikaal hoogtepunt, wanneer de tweede gitaar ook effectief voor een tweede laag muziek zorgt is de groep op zijn sterkst. Als alle instrumenten elkaar aanjagen klinkt bij momenten een groep die zijn eigen genre achterlaat en een erg volwassen sound neerzet. Ook in 'No Excuses' zitten een paar riffs die meteen blijven hangen. Het nummer duurt slechts een dikke twee minuten, alle overbodigheden zijn er uit gegooid en de essentie die overblijft is een uitstekend nummer. Op de volledige plaat staat spijtig genoeg iets te veel ballast om het geheel even memorabel te maken.
