Spreek gerust over een bijzondere bezetting bij Aufgang: 2 piano’s en 1 drumstel. Het verhaal van dit markante trio krijgt vorm wanneer Francesco Tristano en medepianist Rami Khalifé voor een recital in Barcelona een vertolking van ‘The Bells’ van technogod Jeff Mills vertolken en vervolgens door Mills en de programmator van het beroemde Sonár festival benaderd worden. Spoedig springt kameraad, hiphoppoducer en Cassius-drummer Aymeric Westrich mee op de trein en de bijzondere geboorte van Aufgang heeft plaatsgevonden.
Momenteel zijn vier jaar en een ep gepasseerd en heeft het drietal eindelijk zijn volwaardig debuut klaar: eentje met zorgvuldig compositorisch werk en waar organisch pianospel voortreffelijk samensmelt met ritmische elektronische patronen.
Wie het niet zo hoog op heeft met piano, is er alvast aan voor de moeite. Op dit titelloos album wordt gepingeld en gepangeld van jewelste. Tristano en Khalifé tonen zich heer en meester in vingervlugge complexiteit. Vraag- en antwoordspelen en hyperkinetische virtuositeit staan centraal. Prominent aanwezige, elektronische beats en subtiel onderliggende effecten geven de songs echter hun finale vorm. Wanneer de piano’s dan ook nog een deel van de ritmestructuur via basisakkoorden overneemt, zoals bij de schuifelende technotrack ‘Sonar’, vindt daadwerkelijke vermenging plaats. Negen tracks lang wordt zo gestreefd naar een organische osmose tussen mens en machine waarbij het livespel voor dynamiek zorgt en de beats de vurigheid voor zich nemen. Dat zorgt soms voor knallers, zoals hiphoptrack ‘Barock’ die een festivalpubliek allicht laaiend enthousiast zou maken.
Beluistering thuis is echter toch wat anders, en dat durft dit gezelschap wel eens te vergeten. Wie geen kennis heeft van de techniek en complexiteit die achter deze hyperkinetische pianopartijen steekt, heeft immers een reden om de beatloze outro’s of een arty intermezzo als ‘Channel 8’ toch wel wat zwaar te vinden. Elektronica en toetsenspel durven zich immers evengoed tegelijkertijd opdringen, wat een artificieel en geforceerd gevoel geeft (‘3 Vitesses’). Daartegenover staat echter een indrukwekkend ‘Good Generation’ waar synthesizertunes zich met piano vermengen en de samensmelting echt tot een wondermooi nieuw geheel leidt.
Het was een beetje te voorspellen door Francesco Tristano’s eerdere stappen om klassiek pianospel met elektronica te vermengen: Aufgang is geen brok hapklare muziek. Wat dit gezelschap brengt, dient afgemeten te worden aan een live performance met veel mimiek en virtuositeit. Op plaat pakt deze formule net wat minder goed uit. Maar als de drie heren hun ego’s een beetje inslikken om elkaar daadwerkelijk te kunnen vinden en aanvullen, kan Aufgang werkelijk grootse dingen afleveren.
