Toegegeven, gloednieuw is het niet: een punkrockband die Ierse folksongs met fluit en vedel opdrijft tot een speedtempo en met veel gitaarherrie overspoelt. Zoiets ruikt naar wat Flogging Molly of Dropkick Murphy’s al meer dan tien jaar doen. Grappig genoeg gaat het hier echter om zes Duitsers uit Nordrein-Westfahlen die wel hun liefde aan Ierland betuigen maar er hoegenaamd geen biologische band mee hebben. Toch loopt de Auld Corn Brigade netjes over het reeds eerder vereffende pad, al neemt dit gezelschap er nog een extra schep spontaniteit en punkspirit bij.
‘A Fighter’s Lullabies’ is – mogelijk door gebrek aan financiële middelen – helemaal niet gladgestreken door vakkundige producerhanden, zoals bij de Molly’s of de Murphy’s wel het geval is. De plaat tolereert zelfs een valse noot, bijna amateuristische niveauverschillen en een soms wel heel rechtlijnig en eenvoudig spel. De cd kiest duidelijk voor de uitstraling van een volksfeest en gezonde dronkenschap in plaats van voor technisch-muzikale vakkundigheid. Dat maakt dit gezelschap meer een pub- dan een punkband.
De klassiekers worden bovendien niet geweerd. ‘Star of the County Down’, Dirty Old Town’ of een herwerkt ‘Johnny Come Marching Home’ passeren de revue en doen het jolijt nog wat oplaaien. Odes aan het prachtige Ierse landschap mengen zich met traditionele strijdliederen. En er is nog meer. Een vertellende inleiding met heerlijk Iers accent of een mooie afwisseling tussen jongens- en meisjesliederen (Nico versus Nicole) maken het allemaal heel onderhoudend en spontaan. Verder weet Nico ondanks haar soms ronduit zwakke vocale prestatie in een ‘Irish Ways and Irish Laws’ pure trots en politiek engagement uit te stralen, waarmee ze haar Duitse nationaliteit volledig wegcijfert.
Is topkwaliteit belangrijk, of mag er al eens een repetitiehok-gevoel aan te pas komen? Moet samenzang perfecte tweestemmigheid zijn of mag het ook lijken op drankgelag? Auld Corn Brigade kiest duidelijk voor whisky en Guinness en trekt er zich niets van aan dat er al een berg gelijkaardige, kwalitatief betere platen bestaan. Een groen-wit-oranje geschminkt jongetje met gebalde vuisten op de hoes, een ‘Fuck Racism’-tag achteraan en feesten maar. ‘A Fighter’s Lullaby’, vanzelfsprekend uitgebracht op Saint Patrick’s Day, is een stukje heerlijke Ierse zorgeloosheid.
