De Duitse gitarist Axel Rudi Pell behoort ondertussen al zijn hele leven tot het meubilair bij SPV. Niet alleen dat, maar liefhebbers van 's mans muziek kunnen blindelings zijn albums blijven aanschaffen, want er zijn nooit grote wijzigingen te ontdekken. Dat is overigens geen kritiek, want de duidelijk door Ritchie Blackmore beïnvloede snarenplukker staat al jaar en dag garant voor kwaliteit, en dat is op zijn laatste wapenfeit 'Circle of the Oath' niet anders.
Een solide line-up is altijd een zekerheid dat de band als een geoliede machine klinkt, en de laatste jaren heeft Pell een erg consistente groep medemuzikanten verzameld. Daardoor zijn de albums van de laatste jaren ook erg vasthoudend met betrekking tot sound en aanpak. Ook nu weer heeft de brave man alles gepend en nog steeds houdt hij vast aan zijn archetypische stijl van klassieke hardrock met een vleugje metal en wat melancholie of pathos geïnjecteerd in het geheel.
Geheel in stijl trapt een zachte intro het album af, om vervolgens over te gaan in een vlotte stamper. 'Ghost in the Black' heeft lekker doorrollende dubbele basdrums met een vlotte ritmepartij en zanger Johnny Gioeli die zoals altijd in goede doen is. 'Run With the Wind' is dan weer een iets tragere song, maar nog steeds met een potige riff die deze keer erg blues meets country aandoet.
'Before I Die' is dan weer een meer droef gestemd nummer, terwijl de eerste lange lap van de dag – het titelnummer – minder tragiek herbergt dan gewoonlijk in songs van negen minuten. In ieder geval: Pell bespeelt opnieuw het hele gamma en schakelt naadloos over van lekkere bluesgetinte metal en hardrock naar slepende (en soms zoetsappige) ballades en alles ertussenin, maar steevast vasthoudend aan de stijl die hij al vanaf dag één geconcipieerd heeft.
Niets nieuws onder de zon, maar opnieuw laat Pell horen dat hij alles toch dat stuk beter aanpakt dan de concurrentie. Het zou te sterk zijn om te beweren dat de man deze keer nieuwe horizonten verkent, maar een lekker soepje gaat niemand plots compleet anders maken. Fans weten al lang hoe laat het is, liefhebbers van hardrock in de klassieke lijn dienen dringend Axel Rudi Pell te ontdekken indien dat nog niet het geval was.
