Deze dame komt naar onze contreien overgewaaid vanuit het verre Rusland. Ayin Aleph is wat men een soortement wonderkind kan noemen: op zeer jeugdige leeftijd was ze immers vertrouwd met opera en het klassieke instrumentarium en wist ze die dingen ook danig naar haar hand te zetten. Iets wat ze nog steeds doet, overigens, wat wel te horen valt op haar debuut in de stevigere muzieksector. Het valt niet te ontkennen dat de dame een eigen willetje heeft en dat dit zorgt voor op zijn zachtst gezegd bijzondere composities, maar door de hoge mate aan eigenzinnigheid is dit niet altijd even makkelijk te verteren.
Het eerste wat opvalt aan de nummers van dit album is dat ze behoorlijk gelaagd zijn. Geen slechte zaak, uiteraard, want het komt de volheid van de songs enkel ten goede. Dat maakt ook wel dat het soms behoorlijk hectisch kan overkomen. Want Ayin Aleph gebruikt ook haar stem verschillende malen als een instrument. Niet alleen zingt ze geregeld een aantal lijnen over elkaar die behoorlijk verschillende kunnen zijn, ook maakt ze meer dan eens flinke capriolen. Het ene moment is ze aan het fluisteren, dan zingt ze relatief gewoon, waarna ineens wat operateske stembuigingen en uithalen door het zwerk schieten. Dat maakt dan ook dat dit niet bepaald easy listening is: de volle aandacht is nodig om te horen waar de dame naartoe wil en dat kan behoorlijk vermoeiend werken na een tijdje. Qua vocale capriolen doet Aleph geregeld denken aan diva Nina Hagen, die eveneens voor geen gat te vangen is, maar die daardoor ook een wat selectiever publiek aantrekt. Het heeft wel iets, maar een gewaarschuwd mens is er twee waard, want deze barokke metal steunt volledig op de zangtrucjes van Aleph.
Het valt niet te ontkennen dat Ayin Aleph een intrigerend figuur is. Metalgewijs is de muziek mogelijk net niet uitdagend genoeg, maar dat maakt ze meer dan goed met haar stemgebruik. De keerzijde is dan weer dat dit niet voor iedereen even vlot verteerbaar zal zijn.
Meer over Ayin Aleph
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
